Gastblogger in Uganda!

Normaal is Peter jullie "Afrika-correspondent-voor-het-thuisfront", maar voor nu heb ik (Jeroen, de broer van... :) zijn taak als blogger tijdelijk overgenomen. Niet vanaf de bank in Nederland natuurlijk, maar samen backpackend door Uganda!

DAG 0:
Na het compleet doorspitten van de Bradt-guide (niet perse garantie voor het daadwerkelijk onthouden van de info helaas :), het verzamelen van kampeer- en backpackerspullen, verschillende keren mijn kledingkast overhoop te hebben gehaald en opnieuw mijn backpack en daypack te hebben ingericht, is het dan eindelijk zo ver: op naar Peter in Uganda! Na een lange morgen van wachten is Robbie zo vriendelijk om mij naar het vliegveld van Dusseldorf te brengen, waar ik rond een uur of 6 's middags naar London vlieg en na een tussenstop van 3 uur vertrek naar mijn eerste bestemming in Uganda: Entebbe.

Mijn buurman in het vliegtuig naar Entebbe is al verschillende keren in Uganda geweest en ging er nu weer werken, dus tips waren zo uitgewisseld (vooral eenrichtingsverkeer, maar goed :). Na een paar pilsjes (in ruil voor een enquete van British Airways) met mijn buurman en een poging tot slapen komen we na bijna 9 uur vliegen eindelijk op de bestemming aan.

DAG 1:
De immigratie-formaliteit is zo gepiept en op de bagage hoef ik ook niet lang te wachten, tijd om op zoek te gaan naar Peter. Er is maar één uitgang, waar ook maar één "Mzungu" (Afrikaanse koosnaam voor blanke Europeaan) tussen de Ugandezen zit te wachten: gevonden! Ondanks dat hij 'pas' een week of 5 weer weg is geweest, is het toch speciaal om elkaar zo in hartje Afrika weer te ontmoeten. Niet veel later zitten we in een taxi op weg naar ons guesthouse om even bij te komen en bij te praten. Om de eerste dag toch nog nuttig te besteden bezoeken we 's middags het Uganda Wildlife Education Center (UWEC), met best wat verschillende dieren (leeuwen, hyenas, buffalos, zebras, neushoorns, etc.). Goed om alvast wat fotos van te schieten! Na het bezoek zitten we nog even aan het immense Lake Victoria om te genieten van de rust en het uitzicht en wisselen we alvast wat ideeën uit voor de komende 3 weken. In Entebbe zelf is niet heel veel te zien, dus besluiten we dat we de dag erna meteen maar door gaan naar Jinja via Kampala (hoofdstad), geen tijd te verliezen!

Voor ik verder ga met mijn verslag lijkt het me wel de moeite waard om eerst even toe te lichten hoe we onszelf (en ook de lokale bevolking) hier verplaatsen zonder eigen vervoer, African-style! Daar waar in dit verslag simpelweg vermeld staat dat we van A naar B zijn gegaan betekent dat in de meeste gevallen dat we minimaal enkele uren hebben klemgezeten en hebben afgezien, het is maar dat je het weet :D

Het vervoer gaat hier met minibusjes, oftewel "Matatu's" die compleet afgeladen worden, met mensen, spullen en soms wat kippen, en alles wat er aan spullen niet in past gaat het dak op. Deze busjes zijn 'geschikt' en licensed voor 14 passagiers, maar aangezien het allemaal 2e hands import uit Japan is, is het interieur daar ook naar ingedeeld. Oftewel: ze zijn de beenruimte voor de wat langere medemens compleet vergeten!

Niettemin presteren de "conductors" het soms om 24 of meer mensen met hun spullen erin te persen, zonder dat er ook maar een Afrikaan klaagt. Ook urenlang op deze manier vervoerd worden levert zelden of nooit enige wanklank op, ze zijn hier duidelijk heel wat anders gewend van het openbaar vervoer dan wij!

Het zoeken naar het juiste busje in met name Kampala is overigens een avontuur op zich, je moet voor de gein eens googlen (op plaatjes) naar "Kampala taxi park". Totale chaos van 100en identieke busjes, in de rode klei/prut, zonder bordjes en overal roepende mensen die je in hun busje willen hebben. En daar loop je dan met je volle bepakking tussendoor, op zoek naar iemand die naar je bestemming rijdt.

Als je dan uiteindelijk in het busje naar de goede richting zit (meestal verrassend snel, maar niet eerder dan dat er keihard voor de prijs is onderhandeld), begint het wachten tot ie vol zit. Soms drie kwartier of langer, opgepropt als sardientjes in de volle zon. Geen enkel hoekje wordt leeg gelaten! Kinderen tellen sowieso niet als zitplaats, die worden ergens op schoot gezet of in een klein gaatje gedirigeerd. Eenmaal onderweg gaat er wel eens iemand uit, waarbij de sardientjes even aan de kant moeten om die persoon er langs of overheen te laten klimmen en daarna wordt aan zo'n beetje iedere voorbijganger gevraagd of ze toevallig niet dezelfde richting op gaan en mee willen. Zelfs als elk hoekje gevuld lijkt weten ze er altijd nog wel eentje bij te proppen, of 2 als die erin willen. Niemand laten ze staan. Peter is al wel eea gewend, maar ik geloof niet dat ik er zelf ooit aan zal wennen :D

DAG 2:
Na aankomst in Jinja besluiten we om met volle bepakking naar ons uitgekozen guesthouse te lopen, maar de schaal van ons kaartje blijkt niet helemaal met de werkelijkheid overeen te komen (of we hebben onszelf gewoon overschat). Na het dumpen van de spullen bezoeken we de  "Source of the Nile", het startpunt waar de Nijl vanuit Lake Victoria vertrekt op zijn lange reis door heel Oost Afrika om uiteindelijk in Egypte uit te komen. Explorers als we onszelf wanen lopen we via de treinrails naar de andere kant waar we ook het Speke monument willen zien (hij geldt als de ontdekker van the source of the Nile), al denk ik niet dat Dhr. Speke erg onder de indruk zou zijn van zijn eigen monument als hij nog zou leven...

DAG 3:
De dag erna bezoeken we het Mabira Forest Reserve en verkennen dat deels op de (veel te kleine :) MTB. Zonder kaart en met alleen wat beschilderde bomen als wegwijzer (waarvan niet alles nog overeind stond) is het niet heel vreemd dat we verkeerd rijden en per ongeluk een deel van de route hebben overslaan. Dat deel hebben we overigens vanzelfsprekend ruimschoots gecompenseerd daarna, fietsend door kleine dorpjes en plantages waarbij we overal door kleine kinderen werden nageroepen "Mzungu how are you?!". Erg leuk!

DAG 4:
De volgende dag vanuit Jinja door naar Mbale en vervolgens naar Sipi. In ons busje stappen na enige tijd nog 3 medereizigers uit de UK, dus contact is snel gemaakt. Aangekomen in Sipi verblijven we allemaal in "Crow's Nest", een basic maar gezellige kleine hutjes, waar we nog een Deen, Nieuw Zeelander en Duitser leren kennen, waarmee het avondeten nuttigen en de avond vullen.

DAG 5:
De volgende dag hebben we dezelfde plannen als de eerste 4 en doen we een wandeltocht naar de 3 Sipi watervallen, dwars door lokale dorpjes en akkers de berg op. Goede schoenen zijn geen overbodige luxe, want het is een grote glijpartij over de rode klei. Dat wordt er niet minder op als het onderweg een paar keer keihard begint te plensen, maar gelukkig kunnen we telkens net op tijd (of soms te laat :) schuilen. Omdat we door de regen veel langer dan de geplande 4 uur onderweg zijn kunnen we bij terugkomst meteen door naar de geplande koffie-tour, waar we met zn allen zelf de koffie mogen maken; schil van de bonen af pletten, schoonblazen, roosteren, bonen pletten tot koffiepoeder en daarna gezamenlijk opdrinken in het hutje waar we nog 4 Nederlanders tegenkomen die ook bij Crow's Nest blijken te verblijven. 's Avonds komen we daar ook nog wat Canadezen tegen bij het avondeten, opnieuw internationaal gezelschap dus!

DAG 6:
De dag erna is een lange reisdag om weer terug naar Kampala te komen. De aankomst is weer lekker chaotisch (zoals de hele stad is), maar een redelijk hotel in een nogal shabby buurt (zoals een groot deel van de stad is :) is gelukkig zo gevonden.

DAG 7:
Tijd voor de highlights van de hoofdstad van Uganda, zoals de Nationale Old Mosque (gesponsord door Khadaffi, waar we vanuit de minaret de hele stad kunnen zien. Khadaffi bedankt!) en ook het Koninklijke paleis met de beruchte martelcellen van Idi Amin. Kampala is samen te vatten als chaotisch met overal waar je kijkt mensen, busjes, brommers en auto's, stinkend naar de uitlaatgassen, waarbij de buurten bij de 2(!) Taxi-parks het meest extreem zijn (en daar stond ons hotel :). Overdag voelt het overigens niet onveilig aan en kun je, als je tenminste goed kijkt waar je loopt, best relaxed rondlopen/slalommen door de stad. Je wordt er ook nauwelijks lastig gevallen als toerist, altijd prettig. We zijn, met uitzondering van Sipi Falls, sowieso nog weinig toeristen tegengekomen, het is duidelijk off-season zo lijkt het!

DAG 8:
Het plan voor vandaag is om Ziwa Rhino Sanctuary te gaan bezoeken, op weg naar Murchison Falls National Park. Zodra we in de buurt komen van een taxi/bus-park wordt al meteen door tig mensen gevraagd waar we naartoe moesten, maar twee mzungu's met volle bepakking en guidebook in de hand vragen er ook om natuurlijk. Nakitoma (afslag voor Ziwa op de weg naar Masindi) is ons antwoord, en niet veel later zitten we in een grote bus waarvan dit keer niet eens de middenpad wordt volgestopt, dat belooft wat! Om klokslag 7 over 9 vertrekken we, waarbij we de "conductor" op het hart drukken dat we er al bij Nakitoma uit moeten, hetgeen na een uur of 3,5 dan ook netjes wordt aangekondigd en gebeurt.

Op het moment dat we uitstapten staan we in een dorpje van een paar hutjes en huisjes, met een bord "Ziwa Rhino Sanctuary; 7km" en alleen nog wat mensen bij de hutjes die ons semi-nieuwsgierig/verveeld aanstaren. Aan de overkant zien we wat mensen staan met een brommertje, oftewel "boda-boda", een misschien nog wel populairdere transportmogelijkheid dan de mini-busjes. Werkelijk iedereen maakt er hier gebruik van, soms met z'n 5en of anders met een berg spullen die ik niet eens in mn Astra gepropt zou krijgen. Wij staan daar met volle bepakking, maar in vergelijking met wat we al eerder voorbij hebben zien komen moet dat geen probleem zijn. Na een korte prijsonderhandeling zwabberen we richting de neushoorns, onderweg 7km lang kuilen, plassen en modder trotserend. Nou ja, de bestuurders dan, wij zijn al die tijd vooral druk bezig om ervoor te zorgen dat we er niet achterover vanaf donderen met al dat gewicht op onze rug :)

Heelhuids aangekomen bij Ziwa zitten we zo (na het achterlaten van flink wat dollars natuurlijk) met een ranger in de pickup-truck, op weg naar de plek waar enkele van de wilde neushoorns te vinden moeten zijn. Ze worden overigens 24 uur per dag op een afstandje gevolgd door rangers, ter bescherming en controle, dus de exacte locatie is voor de ranger niet zo'n probleem. Na een half uur stuiteren kunnen we niet meer verder met de auto en komen we er meteen achter waarom we laarzen mee hebben gekregen ipv onze hikingboots: we moeten te voet verder door een gebied dat op veel plekken onder water staat. Gelukkig gaat de ranger voorop, zodat hij natte voeten krijgt en wij dat stuk dan kunnen vermijden...je hebt betaald of niet he :) Na een flink stuk lopen in een half ondergelopen Savanne gebied waar alles op elkaar lijkt komen we bij 3 neushoorns uit, een gezinnetje! Verscholen in de struiken zitten ook nog ergens de 2 rangers verstopt, maar zonder hulp zouden we ze zelf nooit hebben gespot. De neushoorns (groot!!) kunnen we op minder dan 10m benaderen, erg bijzonder. Jammer genoeg liggen ze wel alle 3 te luieren, dus veel actie zit er helaas niet in (afgezien van luidruchtig gesnurk en geruft, het zijn net mensen ;). Missie geslaagd, tijd om weer terug te gaan en gelukkig worden we nu bij de hoofdweg afgezet. De weg naar Madindi is bijzonder rustig, dus er zit niet veel anders op dan langs de weg plaats te nemen bovenop onze backpacks en naar alles te zwaaien wat de goede kant op rijdt.

Na een minuut of 10 worden we opgepikt door een minibusje en nog eens 5 minuten later weer overgeladen in de meest brakke auto die ik ooit gezien heb. Niets werkt meer, of zit uberhaupt op de plek waar het ooit gezeten moet hebben. Het enige dat werkt is de motor en de versnellingsbak, soort van... We worden met zn 4en op de achterbank gezet en Peter op de passagiersstoel. Op zich een prima plek, ware het niet dat er nog een stomdronken (en goed irritante) politieagent tussen hem en de bestuurder moet gaan zitten. Nog maar 50km te gaan...

Na een paar km komen we echter alweer tot stilstand: lekke band. Met een commanderende zatte politieagent en samen met onze Afrikaanse medepassagiers luk het de bestuurder binnen verrassend korte tijd (en met verrassend weinig middelen) om de nieuwe band erop te leggen, waarvoor respect. Als ik "nieuw" zeg bedoel ik overigens niet echt nieuw, het rubber was er voor het merendeel al lang vanaf dus ik heb geen idee waarop we nou eigenlijk de rest van de 50km hebben volgemaakt. Onderweg wordt om het compleet te maken nog een mevrouw opgepikt met haar spullen, die plaats neemt náást de bestuurder; met zn 4en op de twee voorste stoelen dus, waarbij de bestuurder nog moet schakelen (en het liefst wat sturen en remmen) ook...een prestatie op zich.

Eenmaal in Masindi besluiten we dat het wel weer mooi is geweest voor de dag, morgen weer een dag om in Murchison Falls te komen. Omdat we nog geen idee hebben hoe we dat moeten gaan doen (Murchison Falls National Park lag nog zo'n 85km verder en er gaat geen enkele vorm van public transport die kant op) staan we op straat nog even met 2 guidebooks in de hand onze opties af te wegen. Op die manier vraag je er natuurlijk wederom om om aangesproken te worden en het duurt dan ook niet lang voordat iemand ons meldt dat hij ons wel kan brengen de volgende dag. Na wat gesteggel over de prijs lijkt het ons geen verkeerde optie, alle andere opties zijn nogal tijdrovend en/of onzeker omdat we het park in 1 dag willen doen om de kosten nog enigszins binnen de perken te houden (overnachten in het park betekent meestal 2x entreekosten van $35 omdat je meer dan 24u in het park blijft). Na wat extra bedenktijd bellen we onze nieuwe private-hire-for-one-day dat het akkoord is, fingers crossed voor morgen!

DAG 9:
Om op tijd bij de boot van 9u in Murchison Falls NP te komen moeten we om 6 uur al ons bed uit, je moet er wat voor over hebben! Onze chauffeur staat ons al op te wachten (Achilles, "director" van zijn eenmans-tour-bedrijfje volgens zijn kaartje, oftewel hij had een auto :) en niet veel later zijn we op weg. Zodra in Uganda het asfalt ophoudt, beginnen de rode kleiwegen met overal gaten en scheuren en zo ook hier. Kundig slalommend bereiken we netjes om 8.45u de booking office voor de boot naar de falls, goed begin is het halve werk! Ware het niet dat we doodleuk te horen krijgen dat de boottochten van 9u 'vervallen' zijn voor die dag, 's middags om 14u gaat de eerste en enige pas weer... Change of plans dus! Na kort overleg besluiten we onze chauffeur maar in te huren om een gamedrive te gaan doen verderop in het NP, nu zijn we er toch en het park moet er door de lage begroeiing en overvloed aan wildlife geschikt voor zijn volgens onze info. Of een stationwagen dat ook is komen we vanzelf wel achter...

Eerst met de ferry de oversteek naar de noordzijde en al snel blijkt onze chauffeur het park uitstekend te kennen en elke wordt voorbijganger aangesproken voor het uitwisselen van de locaties van wildlife. Binnen een uur hebben we al een aanzienlijk aantal dieren op de foto vastgelegd, waaronder giraffes, waterbok, warthogs, gazelles, antilopes, buffalos, etc.. Wanneer we 2 auto's bij elkaar stil zien staan wordt onze stille hoop beantwoord: leeuwen! Een leeuw en 3 leeuwinnen, luierend in het gras en rustig kijkend naar alle aandacht op nog geen 7 meter bij hun vandaan. Indrukwekkend om wilde leeuwen van zo dichtbij te zien! Onze chauffeur heeft het er duidelijk niet zo op, want de raampjes gaan bij het zien van de eerste beweging meteen omhoog en er wordt ons meer dan eens gevraagd of we niet verder willen. Wanneer we wegrijden worden we zelfs nog even (niet heel enthousiast, maar toch :) achtervolgd door een van de leeuwinnen, zodat onze chauffeur niet weet hoe snel ie weg moet komen. Ook een andere auto moet snel in z'n achteruit omdat zijn doorgang wordt versperd door 2 leeuwinnen die op hem afkomen. In de Afrikaanse savanne wilde is er nog steeds eentje maar eentje de baas :)

Verderop in het park zien we een enorme safaritruck staan en als we dichterbij komen zien we dat ie muurvast zit in de modder, altijd lachen natuurlijk! We stoppen even om een praatje te maken en dan blijken de 2 achtergebleven mannen al 2 dagen bezig om de truck uit te graven, getuige ook hun tentje en kampvuur bij de truck. Als we wegrijden roepen ze nog iets van "don't get stuck too" en dat hadden ze beter niet kunnen doen, want Achilles heeft zichzelf inmiddels al tot de bodemplaat in de modder gegraven....oh oh. Dit vanzelfsprekend ter vermaak van de twee andere mannen, die konden hun grijns moeilijk verbergen. Met 4 man duwen mag niet baten, dus worden de scheppen tevoorschijn getoverd en mogen we (Peter niet, dus moet ineens heel druk foto's maken) de boel uit gaan graven. Daarna de oprijplaten eronder en gas erop! Het laatste stuk terug naar de weg rijdt Achilles plankgas om niet weer een keer vast te komen, met overweldigend succes dit keer. Na nog wat laatste begroetingen en succeswensen kunnen we weer verder op zoek naar wildlife.

Onze volgende stop in het park is een stuk van de Nijl, waar tientallen nijlpaarden (jazeker, NIJLpaarden :) liggen. Van een guide van een ander busje krijgen we nog een halve ananas terwijl we naar de luierende en stoeiende dieren zitten te kijken. Na het bewonderen van deze kolossen is het weer tijd om richting de boot te gaan en de watervallen te gaan bekijken. Onderweg komen we echter op een andere weg dezelfde groep leeuwen weer tegen, dit keer lopen ze op nog geen 3 meter vanaf ons raampje voorbij. Met licht trillende handjes worden snel wat foto's geschoten voordat Achilles het gas weer intrapt. Opnieuw missie meer dan geslaagd!

We hadden de tip al meegekregen om in de boot aan de linkerkant te gaan zitten voor het beste uitzicht, maar bij aankomst blijken we niet de enige; iedereen zit links. Gelukkig komt er nog een Amerikaan bij om aan de rechterkant in zijn eentje het gewichtsverschil te compenseren, thanks mate!

Onderweg naar de falls is er opnieuw weer het eea aan wildlife te spotten, zodat we ook de Afrikaanse olifant en een hoop vogels aan ons lijstje kunnen toevoegen. Na 2 uur varen komt de waterval in zicht, ook het gebulder is van veraf al hoorbaar. De boot kan niet heel dichtbij komen, maar we hadden al geregeld dat we het laatste stuk naar "the top of the falls" te voet gingen doen. Tijdens de hike, bergop in de zinderende hitte, komen we steeds dichter in de buurt van het gebulder en raken we steeds meer onder de indruk, wat een geweld! Een brede stroom van de Nijl wordt er door een gat van een meter of 6 breed zo'n 100 meter naar beneden gestort en dat is echt een indrukwekkend schouwspel. De hike eindigt naast het punt waar al het water bovenop bij elkaar komt en naar beneden dendert, we hadden ons geen betere afsluiter van deze geweldige dag kunnen bedenken!

Na 2,5 uur slalommen terug naar Masindi is het tijd om Achilles te bedanken voor zijn diensten en tijd om nog even wat te eten en plannen te maken voor de komende dagen.

DAG 10:
Onze volgende bestemming is Fort Portal, maar omdat de trip er naartoe zo'n 8 uur (in minibusjes) zou gaan duren hebben we maar besloten om de reis op te splitsen in 2 dagen met als tussenstop het stadje Hoima. Van hieruit moet in de vroege morgen een directe bus of anders minibus vertrekken naar Fort Portal.

In Masindi hebben we het juiste busje naar Hoima zo gevonden en begint het gebruikelijke ritueel van volproppen gewoon weer van vooraf aan. Onderweg krijgen ze het zelfs voor elkaar om er 24 passagiers in te krijgen, terwijl het busje zoals eerder genoemd slechts 'geschikt' is voor 14 (formaat Jappaners :). Voor mij een nieuw record, maar Peter had nog wat erger meegemaakt wordt me verzekerd...

Na aankomst in Hoima verkennen we nog een paar uur de omgeving te voet, op zoek naar een of andere tombe die uiteindelijk minder dan de moeite waard blijkt. Onderweg worden we weer van alle kanten door kinderen uit de kleine dorpjes toegeroepen en gezwaaid, de een nog enthousiaster dan de andere. Wel meestal op een klein afstandje, maar als je terug zwaait of roept dan krijg je altijd een brede glimlach terug. Dat blijft mooi om te zien!

DAG 11:
De volgende morgen staan we weer om 6u naast ons bed voor de bus naar Fort Portal, een 6 uur durende rit met een minibusje. Volgens wat locals die we de dag ervoor hadden gesproken vertrekt de minibus rond een uur of 7, die willen we dan ook zeker niet missen. Het busje is weer snel gevonden en tot onze verbazing staan 2 Israëliërs, die we in Murchison Falls en in het busje naar Hoima ook al hadden gesproken, daar ook te wachten. Zij wilden echter de dag ervoor al gelijk door naar Fort Portal, maar hadden zo blijkt 5 uur tevergeefs bij een busje zitten wachten tot ie vol was. Achteraf voor ons een goede keuze dus om de rit op te splitsen.

Volgens de conductor is de rit naar Fort Portal 'direct' en zullen er niet meer dan 14 passagiers mee gaan, een belofte die binnen een kwartier al verbroken wordt en het vaste ritueel gewoon weer is begonnen. Na 5 uur stuiteren (en een korte 5min pauze omdat een van de Israëliërs het echt niet meer trekt en dat tot genoegen van de hele bus luidruchtig en goed geiriteerd laat weten :) komen we in Fort Portal aan pakken we meteen een boda-boda naar een guesthouse in de buurt om even bij te komen. De middag besteden we nog aan een bezoekje aan een 'paleis' met een bijzonder enthousiaste gids die vaak nauwelijks te verstaan is; vriendelijk ja knikken en wanneer mogelijk weer doorlopen dus.

Fort Portal is een van de beter onderhouden dorpen in Uganda (bij de meeste is onderhoud sowieso niet van toepassing), wellicht omdat het centraal ligt tussen al het moois dat Uganda in het westen te bieden heeft. Plannen genoeg hiet in de buurt, we gaan ons hier wel vermaken zo lijkt het!