Gastblogger in Uganda! - deel 2
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Peter
02 Oktober 2012 | Oeganda, Kampala
Hierbij het 2e deel van mijn reis door Uganda, samen met Peter. Sorry alvast voor de hoeveelheid tekst :)
DAG 12:
Ons plan voor vandaag is om de crater lakes in de omgeving van Fort Portal te gaan bekijken, in de guidebooks omschreven als misschien wel de beste en mooiste plek in Uganda om te hiken voor de budgetreiziger, perfect voor ons dus! Uit het ruime aanbod van enkele tientallen kleine kratermeertjes, kiezen we Lake Nkuruba uit als basis. Niet in de laatste plaats omdat we er in een goed(kop)e banda (hutje met rieten dak) kunnen overnachten, op een steenworp van het meer.
Na een korte zoektocht naar vervoer in het centrum komen we uit bij de taxi van Willy, en na de gebruikelijke prijsonderhandelingen zijn we een half uur later bij de bestemming. De meertjes zijn niet of nauwelijks met public transport te bereiken, maar heel eerlijk gezegd zijn we daar op dat moment niet heel rauwig om...ongekende beenruimte!
De banda's hebben geen stroom (we kunnen wel parafine lampjes krijgen :) en de douche bestaat uit niet veel meer dan een bak koud water en een halve fles als gieter, maar voor de komende 2 nachten prima wat ons betreft. Nadat we onze spullen hebben gestald besluiten we gelijk een wandeling naar "top of the world" te doen, zoals het veelbelovend in ons boek en op de bordjes genoemd wordt. Ondanks de ietwat overdreven naam is het wel het hoogste punt in de omgeving vanwaar we een aantal crater lakes kunnen zien, bijzonder mooi. Het komt ons ook bijzonder mooi uit dat ze net een resort aan het bouwen zijn op de top, want net voordat we de top bereiken begint het weer eens te plensen (gebeurt redelijk vaak eind van de middag, misschien dat het daarom regenseizoen genoemd wordt :) en kunnen we daar mooi schuilen.
Tijdens de bui zijn we alvast een vervolgroute aan het uitstippelen om de meertjes heen, maar als we later weer een half uurtje onderweg zijn en in de verte onweer (ook heel gebruikelijk hiero :) en pikzwarte lucht onze kant op zien komen besluiten we toch maar om te draaien. In de regenbuien van hier ben je binnen enkele seconden tot in je bilnaad nat en bliksemafleidertje spelen 'on top of the world' klinkt ook niet als een heel prettig vooruitzicht...zo praten we tenminste onze vervroegde aftocht weer goed.
DAG 13:
Ons bestelde ontbijt blijkt boven verwachting veel, maar omdat we een flinke wandelroute voor vandaag hebben uitgestippeld proberen we het toch allemaal maar naar binnen te werken. De route van vandaag loopt vanaf lake Nkuruba via een aantal andere kratermeertjes naar het kleine dorpje Kasenda en daarna langs de main road weer terug, zo'n 25km aan op-en-neer terrein. Een uitdaging zullen we het maar noemen :)
Onderweg komen we langs verschillende kleine dorpjes en ook hier roepen overal kinderen ons weer enthousiast toe, met al dat wederzijds gezwaai wanen we ons soms de koninklijke familie! Regelmatig hebben we ook een groepje jonge volgers, maar 4 daarvan zijn wel heel vasthoudend. Ze geven ongevraagd uitleg over van alles en nog wat en als ze vragen of we ook naar de waterval willen, en we dat bevestigend beantwoorden, zeggen ze dat ze wel een shortcut weten. Op onze kaart is geen shortcut te vinden, maar deze jongens lijken vastberaden en we besluiten ze te volgen. De shortcut gaat dwars door plantages, akkertjes en langs kleihutjes, met inderdaad als eindbestemming: de waterval! Helaas kunnen we de dame met het bonnenboekje niet omzeilen met deze shortcut, dus na het betalen van een "community bijdrage" dalen we het extreem steile pad naar de waterval af.
De waterval is met enkele tientallen meters hoogte indrukwekkender dan de beschrijving deed vermoeden en zelfs (enigszins) te beklimmen, een kans die Peter niet aan zich voorbij kan laten gaan. Als een volleerd klimmer (ook enigszins) heeft hij zo een mooie plek bereikt om een andere bezoekster hetzelfde te zien proberen. Zij glijdt echter uit op de spekgladde stenen en glijdt zo 2 meter keihard naar beneden, waarna het zelfvertrouwen van Peter om weer heelhuids beneden te komen zienderogen kleiner wordt. (Voor de bezorgde mensen: de dame in kwestie heeft het zonder al teveel kleerscheuren overleefd hoor :). Na wat voorzichtige mislukte pogingen besluit Peter dat het beter is om zijn hikingboots uit te doen en niet veel later gaat het ook bij hem mis en glijdt hij de rotsen af. Op de vaste grond lijkt hij nog even overeind te blijven, maar gaat daarna alsnog onderuit in een diepe plas water. Zeiknat.... Probeer dan als toeschouwer maar eens je gezicht in de plooi te houden :)
Nadat we onze weg weer terug naar boven hebben gevonden, een van ons met een natte broek, geven we onze trouwe gidsjes een fooi als dank voor bewezen diensten en vervolgen we onze weg naar Kasenda. 4 Uur nadat we 's morgens vertrokken zijn komen we eindelijk in Kasenda aan, een klein dorpje met enkele tientallen hutjes en wat winkeltjes waar verder weinig leven te bespeuren is. In een van de winkeltjes verkopen ze gelukkig wat frisdrank en flessen water, waar we dankbaar gebruik van maken in de bloedhete zon. Nog voordat we een eerste slok hebben genomen zijn we al omringd door een stuk of 10 kinderen die ons allemaal nieuwsgierig aanstaren. Nadat er eentje stiekem mijn arm aan durft te raken, moet iedereen dat een keer proberen natuurlijk...mzungu's blijven een bijzonderheid voor de kinderen, overal waar we komen!
Het laatste stuk terug van zo'n 10km blijkt een slijtageslag, want de laatste kilometers moet ik me echt vooruit slepen terwijl Peter net doet (? :) of ie nauwelijks ergens last van heeft. Mijn enkels zijn inmiddels dik van de insectenbeten en het feit dat ik ben vergeten zonnebrandcreme op mn spierwitte benen te smeren blijkt na 7 uur lopen ook niet heel handig. Dat laatste is vanzelfsprekend volledig mijn eigen stomme schuld, en daar word ik de komende 2 dagen bij iedere beweging dan ook heel fijn aan herinnerd...laten we hopen dat deze harde les geholpen heeft dus ;)
Als we terug bij de banda zijn, zien we tot onze verbazing (of eigenlijk niet, want we blijven elkaar overal tegenkomen) de 2 Israëliërs weer in een banda naast ons zitten. 's Avonds nuttigen we samen ons diner en een paar pilsjes, waarna het tijd wordt om (weer) afscheid te nemen. Eenmaal bij de banda blijkt dat we onze sleutel kwijt zijn (we geven elkaar de schuld natuurlijk) en als ook de beheerder in het pikdonker niet de juiste reservesleutel weet te vinden tussen de 20+ die hij bij heeft, besluiten we dat het lang genoeg heeft geduurd en breken we het slot open als ie even weg is. Gelukkig is de beheerder blijer dat ie zijn bed weer in kan dan dat hij zich zorgen maakt over het slot, want hij maakt er verder geen enkel probleem van...dan wij ook niet! :)
DAG 14:
De avond ervoor hebben we Willy al gebeld of hij ons op wil halen en hij staat dan ook netjes op ons te wachten als we met onze tassen arriveren. Omdat we allebei bijzonder brak zijn na een slechte nacht besluiten we Willy maar in te huren om ons meteen naar Toro-Semliki Wildlife Reserve te brengen, waar we de volgende dag een chimp(ansee)-trekking willen gaan doen. Eenmaal afgezet bij de entrance gate blijkt het bijzonder moeilijk om aan de juiste info te komen bij de rangers van de UWA (Uganda Wildlife Authority), maar na veel pijn en moeite lijkt het erop dat we voor deze middag een guided walk hebben geregeld en voor morgenvroeg de chimp-trekking inclusief het vervoer ernaartoe. Nice! De enige serieuze overnachtingsmogelijkheid hier in de buurt is de UWA campsite bij de entrance gate, aangezien de dichtstbijzijnde lodge (op 25km) een paar honderd dollar per overnachting vraagt. Tijd om onze tent een keer te gebruiken dus!
Als we onze tent hebben opgezet en ons 's middags melden bij de UWA-office voor onze guided walk blijkt niemand ergens wat vanaf te weten, dus staan we wat hulpeloos om ons heen te kijken 'wat nu?'. Op dat moment zien we een oudere man onder een boom zijn krantje lezen en worden we door hem aangesproken, hij blijkt de grote baas (letterlijk en figuurlijk) hier. Hij gaat er, naar eigen zeggen, wel voor zorgen dat iemand anders gaat zorgen dat het allemaal goed gaat komen met onze plannen. We zijn dankbaar, en vooral benieuwd. Inmiddels is het noodweer ook alweer losgebarsten en zien we onze guided walk hoe dan ook in het water vallen, dan maar al onze hoop op de chimp-trekking van morgen! Van de grote baas krijgen we te horen dat 8u bij de lodge om met de trekking te beginnen vroeg genoeg is, dus regelen we zelf voor 7 uur alvast het vervoer ernaartoe (ook dat bleek niet geregeld). Van een andere ranger horen we later dat we beter om half 7 al richting de lodge kunnen vertrekken, want "dan zijn we zeker op tijd" en na een telefoontje met onze chauffeur is ook dat geregeld. Op tijd naar bed dus in ons tentje!
DAG 15:
Voor de zon op is staan we nog half slaperig op uit onze tent en na een simpel ontbijtje met zaklamp stappen we in de auto van onze chauffeur "Patrick", die inmiddels samen met de zon gearriveerd is. Zo'n 45min stuiteren verder komen we aan bij de lodge waar de ranger ons op staat te wachten met de vraag waarom we zo laat zijn en geen 4x4 bij hebben... Hij legt uit dat de chimpansees zich tot een uur of 6 niet verplaatsen vanaf hun slaapplek, maar dat we zonder 4x4 sowieso eerst 6km moeten lopen voordat we überhaupt in de buurt zijn. We zijn nu dus hoe dan ook te laat, fijn dat het daar allemaal zo goed met elkaar communiceert dus :(
Praktisch gezien betekent het dat we nu te voet op zoek moeten gaan in het regenwoud, hetgeen erg lastig wordt omdat deze chimps zich zoveel mogelijk verstoppen voor mensen (en daar erg goed in zijn :). Ze zijn hier inmiddels al zo'n 15 jaar bezig om deze apen te laten wennen aan mensen, maar daar waar dat normaal zo'n 4 jaar duurt blijkt het hier wat meer problematisch. We hebben weinig andere keuze dan een poging te wagen, maar voor het zover is moeten we ons eerst een weg banen door een paar km gras, modder, water en regenwoud om in het leefgebied van de chimpansees te komen.
In het bos komen we nog een ranger tegen met de enige researcher in dit park die hier de chimps observeert. Ook zij zijn op zoek naar de chimps, nadat ze ze vanmorgen zijn kwijtgeraakt toen ze hun slaapplek verlieten. We besluiten onze 'krachten' te bundelen en samen op zoek te gaan, lettend op elk geluid, spoor of beweging in het bos. Met name de rangers en researcher dan, want onze bijdrage hierin is eerlijk gezegd vrij minimaal... Tijdens onze zoektocht komen we steeds meer in gesprek met de 'researcher', het blijkt een jonge Amerikaan ("Kevin from Wisconsin") die hier voor 6 maanden zit om de apen te onderzoeken en observeren en gewend te laten raken aan mensen. 6 Dagen per week 7 uur per dag loopt hij door het regenwoud te sjokken met een ranger op zoek naar chimps, en al die tijd verblijven ze in een tentenkampje in het bos, kilometers van de bewoonde wereld. Respect dude!
Heel wat gesprekstof later komen we tot de conclusie dat we de chimps niet meer gaan vinden en wensen we Kevin succes met zijn avontuur en nemen we afscheid. Hij belooft nog een poging te wagen om de UWA bij de entrance gate wat beter te informeren, maar voor ons komt dat jammer genoeg te laat. Lichtelijk teleurgesteld, maar wel met een mooie wandeling in een prachtig gebied erbij op de checklist, pakken we onze tent in vertrekken we naar Fort Portal voor onze volgende bestemming: Queen Elizabeth National Park!
DAG 16:
Gisteren hebben we na aankomst in Fort Portal op het laatste moment nog een 4x4 met gids/chauffeur weten te regelen via Kabarole tours en hebben we afgesproken dat we onze dag willen eindigen in Mbarara ipv Fort Portal, omdat dat dicht(er)bij onze volgende bestemming (Lake Bunyonyi) ligt. Het park moet erg de moeite waard zijn en we willen het liefst nog één gamedrive doen in Uganda, een mooie gelegenheid dus! Om 5u staan we naast ons bed, om 6u worden we opgehaald en om half 8 zijn we in het noordelijke deel van het immens grote Queen Elizabeth NP waar we meteen met de gamedrive kunnen beginnen. Het begint meteen goed, want vanaf de hoofdweg zien we al een olifant lopen; check! De uren daarna zien we van alles voorbij komen, teveel om op te noemen. Als onze chauffeur van andere chauffeurs hoort waar leeuwen gespot zijn scheuren we daar naartoe. We hebben ze in Murchison Falls NP al wel van heel dichtbij mogen zien, maar de mogelijkheid om deze geweldige dieren nog een keer in het echt te zien laten we natuurlijk niet voorbij gaan.
Eenmaal bij de plek aangekomen zien we iets waar we vandaag niet op gerekend hadden: een zogenaamde "tree climbing lion" (oftewel een leeuw die in bomen klimt en slaapt ;)! Deze komen alleen in Uganda voor en eigenlijk alleen in het meest zuidelijke deel van het park (Ishasha), dus de verrassing is des te groter wanneer we er hier eentje in een boom zien liggen. Even verderop lopen ook nog wat leeuwen en een olifant los door de savanne, it's our lucky day!
In een ander deel van het park komen we in een wat dichter begroeid gebied dat vooral bewoond wordt door olifanten en die hebben we dan ook zo gevonden. Na verschillende olifanten van vrij dichtbij te hebben bewonderd horen we iets verderop luid 'boos' getrompetter, een vrij indrukwekkend en bijna angstaanjagend geluid. Als we verder willen rijden komt de betreffende olifant plotseling luid trompetterend (met een kleintje erbij) uit de bosjes zetten en gaat voor onze auto staan, flapperend met zijn/haar oren als teken dat hij/zij elk moment aan wil vallen. We schrikken zodanig van deze verschijning dat we er niet eens bij nadenken om foto's te nemen, terwijl de chauffeur de auto snel in zijn vrij zet en het gaspedaal vol intrapt om de olifant met het motorlawaai op andere gedachten te brengen. Het lijkt te werken want de olifant dendert aan de andere kant van de weg de bosjes weer in en we zien nog net dat ie zonder te stoppen een boom half omver loopt....wow!
Enige tijd later komen we weer op de hoofdweg en willen we nog een ander deel van het park gaan bekijken, het is immers pas een uur of 12 en we hebben de hele dag nog om uiteindelijk in Mbarara uit te komen. Onze chauffeur blijkt na het horen van ons plan minder enthousiast en stelt voor om ons meteen naar Mbarara te brengen, waarschijnlijk zodat hij daarna meteen naar huis kan: niet dus. Niet veel later begint hij te klagen over hoofdpijn en is ons plan ineens allemaal erg moeilijk en niet haalbaar volgens hem. Na een lange discussie met ook zijn baas aan de telefoon blijkt dat we niet meer vragen dan wat we de dag ervoor hadden afgesproken en vervolgen we onze weg. Wel in stilte, want vanaf dat moment is het wel gedaan met de gezelligheid van onze, daarvoor best vriendelijke, chauffeur :)
Na een extra stuk van het park bezoeken we nog een dure lodge met uitzicht op een mooi meer onderweg, maar om er te komen moet er eerst een slechte weg getrotseerd worden, spekglad geworden door de inmiddels weer aanwezige regenbuien. Onze chauffeur lijkt nog nooit eerder dit soort terrein onder zijn 4 wielen te hebben gehad, want zodra we enigszins beginnen te glijden trapt hij vol het gaspedaal in en driften en stuiteren we alle kanten op. Verbazingwekkend genoeg raken we nergens een boom of ander obstakel en komen we heelhuids aan bij de Jacana Lodge, waar we na een korte rondleiding en een drankje weer vertrekken richting Mbarara.
De rit ernaartoe duurt bijzonder lang en we worden door alles en iedereen ingehaald, maar het lijkt ons niet echt verstandig om onze humeurige chauffeur hierop aan te spreken. We komen er zo ook wel, we hebben de tijd. Bijna in Mbarara, 2 uur en zo'n 120km later, horen we eindelijk van de chauffeur waarom we zo langzaam gingen: zijn remmen werkten al die tijd niet meer! De accu/dynamo overigens ook niet, want de auto kon niet meer gestart worden zodra ie uitstond, maar daar waren we al eerder achtergekomen midden in het national park :) Eenmaal in Mbarara worden we langs de weg afgezet, want onze verblijfplaats ligt bergafwaarts en daar kan hij dus niet remmen... Als ik vraag hoe hij nu weer terug moet zonder accu en remmen zegt hij dat hij gewoon weer terug naar Fort Portal gaat, nog zo'n 240km op-en-neer terwijl het anderhalf uur later al donker wordt....safe journey I guess!
DAG 17:
Vandaag hebben we geen ander plan dan aankomen bij Lake Bunyonyi. Uit de verhalen in de guidebooks en op forums had ik al opgemaakt dat het een bijzonder mooi meer moet zijn, en iedereen die we onderweg hebben gesproken is er enthousiast over of wil er naartoe. Voor ons ook gelijk een mooie plek om even gas terug te nemen na ruim 2 weken van reizen en avontuur. De dag begint zoals zo vaak weer met een zoektocht naar de juiste bus of minibus en na een half uur hebben we iemand gevonden die kaartjes verkoopt voor een grote bus naar Kabale. We zien zelfs nog 3 andere mzungu's wachten voor dezelfde bus, dus we zijn voor de verandering een keer niet de enige! Wanneer een uur later de bus arriveert vanuit Kampala probeert Peter in het gedrang voor ons een zitplaats te bemachtigen (anders kun je gewoon 4 uur lang in de gangpad blijven staan of op de vloer gaan zitten) en probeer ik onze tassen in het laadruim te krijgen, allebei geen makkelijke taak zo blijkt maar we krijgen het uiteindelijk voor elkaar.
Inmiddels zijn we ook aan de praat geraakt met een wat ouder Frans stel in de bus die, na de 3,5 uur durende martelgang in de bus, ook naar Lake Bunyonyi moeten en we regelen samen een taxi om ons er naartoe te brengen. Bij het meer scheiden onze wegen weer en pakken Peter en ik een motorboot naar Bushara island, een klein eilandje in het meer. Eenmaal aangekomen bij de receptie blijken we de enige gasten op het hele eiland vandaag; geen enkel probleem! Na het diner bij kaarslicht (door gebrek aan stroom op het eiland ;) lezen we nog even een boekje in onze cottage met uitzicht over het meer, een prima locatie om morgen even wat rustiger aan te doen dus!
DAG 18:
Omdat we er allebei weinig voor voelen om de héle dag niets uit te voeren, huren we na het ontbijt een dug-out canoe (uitgeholde boomstam) en ga we vol vertrouwen het meer op om onszelf naar de vaste wereld te peddelen. Na 2 slagen blijkt deze boomstam duidelijk anders te werken dan een kayak, roeiboot of normale kano en we draaien bij elke peddelbeweging een compleet onverwachte richting op. In de Lonely Planet hadden we al gelezen dat het bijzonder lastig was om ze te 'besturen', maar dit lijkt bijna onmogelijk! Het compleet verliezen van de controle over de richting (en daardoor rondjes blijven draaien zonder dat je het weet te corrigeren) had hier ook al een bijnaam: de mzungu-corkscrew :) Verderop op het water zien we verschillende Ugandezen moeiteloos hun weg vinden op het water, maar wij hebben de grootste moeite om überhaupt het eerste eilandje te bereiken in iets dat in de verste verte niet lijkt op een rechte lijn.
Met veel pijn en moeite weten we aan te leggen en volgt een broodnodig teamoverleg, waarbij we al onze eerdere peddelervaringen analyseren. We zijn 2 ingenieurs, hier moeten we met een beetje gezond verstand wel uitkomen toch!? Met verschillende strijdplannen in ons hoofd vertrekken we weer op weg naar het vaste land, maar ook nu krijgen we na eindeloos proberen geen techniek gevonden die meer dan een paar meter werkt. We komen uiteindelijk wel steeds dichter in de buurt van het vaste land, maar de weg er naartoe moet voor een neutrale toeschouwer op zijn minst een raar en vooral grappig gezicht zijn geweest; twee wanhopig stuntelende mzungu's in een boomstam!
Bij het vaste land kiezen we voor de meest afgelegen aanlegsteiger, aangezien we er weinig voor voelen om met toeschouwers (zeer waarschijnlijk achterstevoren oid) aan te moeten leggen. Tot onze verbazing krijgen we het toch zonder al teveel moeite voor elkaar en ons zelfvertrouwen voor de terugtocht groeit voorzichtig. Op de kade raken we even aan de praat met een Ugandees die ons uiteindelijk uitlegt hoe het besturen van ons vaartuig zou moeten werken. Aandachtig nemen we alles in ons op, met deze extra kennis op zak kan het straks nooit lang meer duren voor we terug op ons eilandje zijn! Op het vaste land willen we alleen even het dorpje bekijken en wat brood en water inslaan, maar we kunnen het dorpje zelf al niet eens vinden. Hulp is echter nooit ver weg en niet lang daarna hebben we een gids die voor een kleine bijdrage ons de weg wel wil wijzen. Wat we echter niet wisten was dat het dorpje niet beneden aan het meer ligt, maar bovenop de berg. Met een inmiddels al geruime tijd lege maag strompelen we de berg op, waarbij we bij na elke bocht stiekem vloeken als we het eind nog niet in zicht zien. Na een half uur klimmen komen we compleet bezweet boven aan bij een resort met een prachtig uitzicht over het meer, de eilandjes en de omringende bergen. Het uitzicht is de inspanning zeker waard, maar een tocht verder naar het dorp slaan we af, het is wel weer mooi geweest op onze 'rust'dag :)
Door een shortcut is de weg naar beneden een heel stuk steiler, maar zijn we wel een stuk sneller beneden. We slaan nog even wat boodschappen in en zoeken onze boomstam op en wisselen we van plek, vol van vertrouwen dat het met de nieuwe instructies nu beter moet gaan. Na enkele tientallen slagen en het wanhopig aan blijven passen van onze techniek blijkt het nog steeds net zo dramatisch te gaan, de moed zakt ons werkelijk in de schoenen. Na zo'n anderhalf uur ploeteren, vloeken en aanhoudende verbazing over onze bijzonder treurige prestatie bereiken we eindelijk het punt waar we vanmorgen zo enthousiast begonnen zijn. We besluiten uiteindelijk maar om onze boot de schuld te geven, "we zullen wel net een kromme boomstam hebben gekregen of zo". Met een nauwelijks te onderdrukken gevoel van schaamte ploffen we in het restaurant vermoeid neer voor een drankje; van onze rustdag is weinig terecht gekomen...al zijn we wel weer een ervaring rijker ;)
DAG 19:
Het is weer tijd om ons rustoord te gaan verlaten jammer genoeg. Hier hadden we best nog wel een dagje extra willen blijven, maar we hebben andere plannen voor mijn laatste dagen in Uganda. Nadat we door een motorbootje weer op het vaste land zijn afgezet (aanzienlijk sneller dan het gestuntel van gisteren) pakken we een taxi naar Kabale om daar weer over te stappen in een busje naar Kisoro, zo'n 10km vanaf de grens met Rwanda en Congo (DRC). De weg er naartoe is te omschrijven als 'scenic', als we niet niet opgepropt zouden zitten zouden we zeer waarschijnlijk zelfs aan het genieten zijn van deze rit! De superstrakke zwarte laag asfalt slingert aan een stuk door over en langs de bergen, met hoe hoger we komen een steeds fraaier uitzicht.
2 Uur later komen we aan in Kisoro en vinden we al snel een rastaman ("my name is Slide") met een auto die uiteindelijk akkoord gaat met ons prijsvoorstel en ons naar Mgahinga Gorilla National Park (zonder gorillas op dit moment, die zitten in het gedeelte van het park in Rwanda :) wil brengen. Volgens onze info hoeft het ritje niet veel langer dan een half uurtje te duren, maar de praktijk blijkt anders; we hebben beide zelden zo'n dramatische 'weg' gezien! Het gebied zelf gaat al op en neer, getuige ook de 3 bergtoppen van rond de 4000m waar we op uitkijken, maar deze weg lijkt rechtstreeks de puntige rotsen op te klimmen zonder dat er ook maar een vlak stukje te vinden is. Hoe langer de rit duurt, hoe meer medelijden we krijgen met de chauffeur en vooral zijn auto. Ook de sigarettenplug-mp3-speler valt er door het gestuiter om de haverklap uit en telkens als hij hem terug stopt begint hetzelfde Ugandese liedje weer; duidelijk onze soundtrack voor vandaag, want het 2e nummer wordt zelden gehaald.
Eenmaal op onze bestemming betalen we hem uit sympathie een paar euro extra en zoeken we ons onderkomen op voor de komende nacht. Voor onze deur (we zijn weer eens de enige mzungu's) kamperen al wel een hoop Afrikanen in tentjes, maar we hebben eigenlijk nog steeds geen idee waarom; een kampeervakantie is voor de gemiddelde Afrikaan een luxe die ze zich niet kunnen veroorloven. Bij de ingang van het park regelen we bij de UWA alvast datgene waarvoor we deze kant op zijn gekomen: de Golden Monkey trekking voor morgenvroeg! Gorilla's hadden we ook graag gezien in dit land, maar met een prijskaartje van $500 dollar is dat net een nulletje teveel ;)
DAG 20:
Na gisteren de starttijd voor de Golden Monkey trekking minimaal 3x te hebben gecheckt (we wilden niet weer de hoofdrolspelers missen vanwege verkeerde info van de UWA :) beginnen we om 8u met de klim omhoog, Mt. Gahinga op. Na een uur van klimmen en zweten komen we uit bij de 'bamboo-line' (moeilijk te missen overigens als je ineens alleen nog maar bamboe om je heen ziet), waar de Golden Monkeys te vinden moeten zijn. De rangers die voor ons uit zijn gelopen hebben de groep al gevonden en we vallen dan ook meteen met onze neus in de spreekwoordelijke boter: om ons heen zien we ze al gelijk in de bamboe rondslingeren, eten en spelen. De naam 'Golden' Monkeys komt vanwege de goudkleurige rug van de aapjes, duidelijk zichtbaar als het zonlicht erop valt. De apen lijken niet onder de indruk van onze aanwezigheid, want ze naderen ons soms zelfs op een paar meter om hun eten (bamboo-shoots) uit de grond te trekken, terwijl de 4 aanwezige rangers ondertussen wat apengeluiden maken (waarschijnlijk om ze gerust te stellen, maar ik heb het ze niet durven vragen :). Volgens de ranger zijn de 4 groepen Golden Monkeys in Uganda de enige in heel de wereld, maar als we wat verder doorvragen krijgen we niet veel meer informatie los. Het is hoe dan ook erg bijzonder om een uur lang deze aapjes van dichtbij te mogen zien, een ervaring die we allebei niet snel zullen vergeten!
Omdat we morgen in Kampala willen uitkomen en dat vanuit Kisoro nog zo'n 10 uur met de bus is, willen we vandaag alvast in Kabale zien te komen om de busrit wat in te korten. We bellen een taxi om ons eerst het stuiterstuk terug te brengen naar Kisoro en hij blijkt zelf ook door te moeten naar Kabale, waarna hij voorstelt om ons voor een klein bedrag mee te nemen in zijn auto. Graag! Deze chauffeur heeft er aanzienlijk meer vaart in dan het volgepropte busje van gisteren en binnen anderhalf uur doorkruisen we het prachtige gebied weer, genietend van de omgeving en de totale overvloed aan ruimte in de auto!
In Kabale blijkt onze eerste overnachtingsoptie al vol en pakken we de volgende in de straat. Het is bijna niet te geloven, maar bij de receptie zit 1 van de 2 Israëliers die we de deze hele reis al tegen blijven komen. Na een korte uitwisseling van onze avonturen van de laatste dagen horen we dat er in de buurt een Premier League wedstrijd wordt uitgezonden (Liverpool - Manchester United) en we besluiten te gaan kijken. Dat zoiets te bekijken is is hier overigens niet zo vanzelfsprekend, op de meeste plekken is alleen maar stroom als de generator aangezet wordt en overdag is dat zelden het geval. Voor deze wedstrijd wordt in een lokale bar een uitzondering gemaakt en het hele hok is inmiddels al volgestroomd met lokale supporters. Ondanks dat het helemaal vol staat met mensen wordt er middenin de ruimte gewoon op de pool-tafel doorgespeeld, waarbij bij iedere stoot een hoop mensen aan de kant moet om ruimte te maken voor de rondzwierende keu. Zonder klagen overigens, dat wordt hier zelden of nooit gedaan!
Van de eerste helft van de wedstrijd worden we niet heel erg warm, maar desondanks is de temperatuur in de bar (inclusief het aantal mensen) aanzienlijk toegenomen, dus we besluiten in de rust te gaan. Onderweg terug horen we dat er in een andere bar 'een generator aangezet gaat worden', maar als na een half uur wachten de satellietontvanger zijn zenders nog steeds niet heeft gevonden besluiten we eerst maar ergens te gaan eten. Als we weg gaan zegt de eigenaar dat we straks voor de volgende wedstrijd terug moeten komen en als blijkt dat de generator en satellietontvanger dan wel hun werk hebben gedaan pakken we de 2e helft van Arsenal - Manchester City nog even mee. Ondanks dat de bar beide keren vol zit zijn we zo ongeveer de enige die wat bestellen, vandaar dat we zo welkom zijn waarschijnlijk ;)
DAG 21:
We waren toen we incheckten al gewaarschuwd dat er wat lawaai zou zijn in de buurt van ons hostel omdat het zondag was (je zou denken dat iedereen maandagmorgen weer moet werken, maar goed...), maar dat we midden in de discotheek zouden slapen wisten we niet...zo leek het althans! :). Zelfs met oordopjes in kon je de nummers nog meezingen en dat 'feest' ging vrolijk door tot een uur of 6 's morgens....geen optimale voorbereiding voor onze reisdag dus. Voor vandaag hebben we gelukkig maar 1 enkel doel: voor het donker de hoofdstad Kampala weer bereiken. De busreis duurt volgens onze info een uur of 8, dus om 7u staan we op en om 8u hebben we een kaartje voor de bus; so far so good! Als we na 2 uur wachten eindelijk eens de bus zien verschijnen is mijn humeur al enigszins verslechterd, hetgeen er niet beter op wordt als in de bus verteld wordt dat we nog even een uurtje moeten wachten voor we kunnen vertrekken. Om half 11 komt er gelukkig toch wat beweging in de bus en gaan we op weg richting Kampala, met een beetje geluk kunnen we het nog net voor het donker halen. De mensen die op het laatste moment nog de bus binnen zijn gekomen hebben overigens pech, voor hun zit er niets anders op dan plaatsnemen in het gangpad voor de komende 8 uur en hopen dat er een keer iemand de bus uit gaat onderweg.
Aan de de busrit zelf wil ik niet al teveel woorden vuil maken, het 'noodzakelijk kwaad' van de dag zal ik het maar gewoon noemen :) Kort samengevat is het 8,5 van verveling, knie- en zitpijn, stofhappen, gebruikt worden als leunstoel voor staande passagiers en zweten omdat Ugandezen 30+ graden in de bus een prima temperatuur vinden en de raampjes niet open willen doen. Net voor het donker zijn we in Kampala en bijna in sprint vinden we volbeladen ons hotel: missie voor vandaag toch weer geslaagd!
DAG 22:
Onze laatste volle dag in Uganda beginnen we met wat last-minute-shopping in de binnenstad: wat souvenirs voor mij en een boek voor Peter. We zijn inmiddels redelijk bekend en gewend in Kampala, dus onze weg naar de craft-market hebben we zo gevonden. Na een snel rondje langs wat (nagenoeg identieke) winkeltjes en het, bijna plichtmatig, afdingen laten we ons per boda-boda afzetten bij de shoppingmall, waar we voor Peter een boek vinden en voor allebei nog een glas verse fruitjuice. Een goede gewoonte die Peter onderweg heeft opgepikt en die we samen in Uganda hebben doorgezet. Net als het kopen van fruit overigens, het is hier allemaal 4 keer zo groot en minstens 4 keer zo goedkoop! Met onze aankopen en vitamientjes in de pocket is het tijd om onze backpacks te halen en ons te begeven naar het altijd chaotische taxi-park voor een (voor mij tenminste :) laatste matatu naar Entebbe.
Het vinden van de juiste matatu is na wat rondvragen geen probleem, maar vanzelfsprekend staat ie precies aan de andere kant van het doolhof. Het afspreken van de juiste prijs gaat echter minder vanzelf; Peter blijft vasthoudend en als resultaat mogen we niet meer voorin zitten, maar worden we naar de achterbank bij de tassen gedirigeerd....maar toch even €1,50 bespaard! :) Een klein uur later zijn we in Entebbe en pakken we een boda-boda naar het hotel waar we onze laatste nacht willen verblijven. Net als onze boda-boda's weer vertrokken zijn krijgen we te horen dat er geen kamers meer beschikbaar zijn, zucht... Door de nabije ligging van het vliegveld is Entebbe een bijzonder dure stad (geworden) om te overnachten, maar er zit niets anders op dan op zoek te gaan naar een andere optie. Na zo'n 3 kwartier in de hete zon en 3 volgeboekte hotels later vinden we eindelijk een veel te dure guesthouse waar nog wel plek is en met tegenzin nemen er een kamer, veel andere opties zijn er toch niet. Het is wel een relaxte plek om nog even een boekje te lezen, het blog bij te werken en alvast in te checken voor de vlucht van morgen...dat dan weer wel!
's Avonds besluiten we als 'laatste avondmaal' voor de eerste keer in lange tijd wat luxer te gaan eten bij "Ciao Bella", een van de weinige echte pizzeria's in Uganda. Blijkbaar zijn we de enige die vanavond zin hebben in pizza, want op een verdwaalde mzungu na zijn we de enige in het openluchtrestaurant. Na een welverdiende en prima pizza is het inmiddels donker geworden als we onze weg terug moeten gaan vinden naar het guesthouse. Ook dat blijkt geen onoverkomelijk obstakel voor onze navigator, want zelfs zonder licht weet Peter ons met ongekende precisie weer naar onze bestemming te loodsen. Ik doe het hem niet na iig (maar dat zal voor de meeste van jullie niet bepaald een verrassing zijn gok ik :)! Na een pilsje in de lounge-room is het al tijd voor bed, want morgen moeten we weer om kwart over 6 aan het ontbijt zitten.
DAG 23:
Ondanks dat ik gisteren nog niet het gevoel had dat het alweer de laatste dag van mijn Uganda-reis was, kan ik er nu toch echt niet meer omheen: het zit erop! Na het ontbijt vertrekken we richting het vliegveld en bij de ingang komt het onvermijdelijke moment dat we afscheid moeten nemen. Net als bijna exact een jaar geleden in Istanbul is het ook nu weer een vreemd moment: je hebt 3 weken alles samen gedaan en gedeeld, maar je weet dat je na dit moment elkaar een lange tijd niet meer zult zien... We hebben samen een geweldige tijd gehad in Uganda en dat gevoel overheerst, dus een heel emotioneel afscheid wordt het dan ook niet gelukkig :) Na de laatste wederzijdse succes wensen begint voor mij de terugreis van Entebbe, via London, naar Düsseldorf en daarna verder naar Nederlandse bodem. Gelukkig heb ik de eerste vlucht een leuke jongedame in de stoel naast me, zodat het nog een best gezellige 1e vlucht wordt ook. Na 3 uurtjes wachten in London en wat vertraging later hang ik weer boven de vertrouwde Noordzee op weg naar Düsseldorf, waar een klein welkomst-comitee al op mij staat te wachten.
Wellicht dat al het afzien in het openbaar vervoer van Uganda toch nog wat heeft opgeleverd, want na een dag van vliegvelden, security checks, wachten, vliegen en nog wat meer wahten heb ik eigenlijk weinig te klagen...ik zou het bijna comfortabel willen noemen! :) Om net iets voor 12 's avonds word ik thuis voor de deur afgezet en laat ik Peter nog even per sms weten dat ik het allemaal weer overleefd heb. Hij zit inmiddels alweer op de Sesse Islands lees ik in zijn sms, om even een paar dagen bij te komen en te relaxen voor hij weer verder gaat op weg naar Tanzania. We hebben het in de afgelopen 3 weken regelmatig gehad over zijn vervolgplannen voor de rest van zijn reis en een ding is wel duidelijk geworden: hij heeft nog plannen genoeg! Hoe zijn verdere avonturen eruit gaan zien is de komende maanden ongetwijfeld weer te lezen op deze plek, ik kijk alvast weer uit naar zijn volgende verslag!
Voor iedereen die nog geïnteresseerd is in een selectie van mijn foto's van onze 3 weken in Uganda (link kopieren en plakken in de adresbalk van je webbrowser):
https://picasaweb.google.com/110748139454267850091/Uganda2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCI74-IWK4a2tpAE&feat=directlink
of met de ingekorte link:
http://goo.gl/XGOEu
DAG 12:
Ons plan voor vandaag is om de crater lakes in de omgeving van Fort Portal te gaan bekijken, in de guidebooks omschreven als misschien wel de beste en mooiste plek in Uganda om te hiken voor de budgetreiziger, perfect voor ons dus! Uit het ruime aanbod van enkele tientallen kleine kratermeertjes, kiezen we Lake Nkuruba uit als basis. Niet in de laatste plaats omdat we er in een goed(kop)e banda (hutje met rieten dak) kunnen overnachten, op een steenworp van het meer.
Na een korte zoektocht naar vervoer in het centrum komen we uit bij de taxi van Willy, en na de gebruikelijke prijsonderhandelingen zijn we een half uur later bij de bestemming. De meertjes zijn niet of nauwelijks met public transport te bereiken, maar heel eerlijk gezegd zijn we daar op dat moment niet heel rauwig om...ongekende beenruimte!
De banda's hebben geen stroom (we kunnen wel parafine lampjes krijgen :) en de douche bestaat uit niet veel meer dan een bak koud water en een halve fles als gieter, maar voor de komende 2 nachten prima wat ons betreft. Nadat we onze spullen hebben gestald besluiten we gelijk een wandeling naar "top of the world" te doen, zoals het veelbelovend in ons boek en op de bordjes genoemd wordt. Ondanks de ietwat overdreven naam is het wel het hoogste punt in de omgeving vanwaar we een aantal crater lakes kunnen zien, bijzonder mooi. Het komt ons ook bijzonder mooi uit dat ze net een resort aan het bouwen zijn op de top, want net voordat we de top bereiken begint het weer eens te plensen (gebeurt redelijk vaak eind van de middag, misschien dat het daarom regenseizoen genoemd wordt :) en kunnen we daar mooi schuilen.
Tijdens de bui zijn we alvast een vervolgroute aan het uitstippelen om de meertjes heen, maar als we later weer een half uurtje onderweg zijn en in de verte onweer (ook heel gebruikelijk hiero :) en pikzwarte lucht onze kant op zien komen besluiten we toch maar om te draaien. In de regenbuien van hier ben je binnen enkele seconden tot in je bilnaad nat en bliksemafleidertje spelen 'on top of the world' klinkt ook niet als een heel prettig vooruitzicht...zo praten we tenminste onze vervroegde aftocht weer goed.
DAG 13:
Ons bestelde ontbijt blijkt boven verwachting veel, maar omdat we een flinke wandelroute voor vandaag hebben uitgestippeld proberen we het toch allemaal maar naar binnen te werken. De route van vandaag loopt vanaf lake Nkuruba via een aantal andere kratermeertjes naar het kleine dorpje Kasenda en daarna langs de main road weer terug, zo'n 25km aan op-en-neer terrein. Een uitdaging zullen we het maar noemen :)
Onderweg komen we langs verschillende kleine dorpjes en ook hier roepen overal kinderen ons weer enthousiast toe, met al dat wederzijds gezwaai wanen we ons soms de koninklijke familie! Regelmatig hebben we ook een groepje jonge volgers, maar 4 daarvan zijn wel heel vasthoudend. Ze geven ongevraagd uitleg over van alles en nog wat en als ze vragen of we ook naar de waterval willen, en we dat bevestigend beantwoorden, zeggen ze dat ze wel een shortcut weten. Op onze kaart is geen shortcut te vinden, maar deze jongens lijken vastberaden en we besluiten ze te volgen. De shortcut gaat dwars door plantages, akkertjes en langs kleihutjes, met inderdaad als eindbestemming: de waterval! Helaas kunnen we de dame met het bonnenboekje niet omzeilen met deze shortcut, dus na het betalen van een "community bijdrage" dalen we het extreem steile pad naar de waterval af.
De waterval is met enkele tientallen meters hoogte indrukwekkender dan de beschrijving deed vermoeden en zelfs (enigszins) te beklimmen, een kans die Peter niet aan zich voorbij kan laten gaan. Als een volleerd klimmer (ook enigszins) heeft hij zo een mooie plek bereikt om een andere bezoekster hetzelfde te zien proberen. Zij glijdt echter uit op de spekgladde stenen en glijdt zo 2 meter keihard naar beneden, waarna het zelfvertrouwen van Peter om weer heelhuids beneden te komen zienderogen kleiner wordt. (Voor de bezorgde mensen: de dame in kwestie heeft het zonder al teveel kleerscheuren overleefd hoor :). Na wat voorzichtige mislukte pogingen besluit Peter dat het beter is om zijn hikingboots uit te doen en niet veel later gaat het ook bij hem mis en glijdt hij de rotsen af. Op de vaste grond lijkt hij nog even overeind te blijven, maar gaat daarna alsnog onderuit in een diepe plas water. Zeiknat.... Probeer dan als toeschouwer maar eens je gezicht in de plooi te houden :)
Nadat we onze weg weer terug naar boven hebben gevonden, een van ons met een natte broek, geven we onze trouwe gidsjes een fooi als dank voor bewezen diensten en vervolgen we onze weg naar Kasenda. 4 Uur nadat we 's morgens vertrokken zijn komen we eindelijk in Kasenda aan, een klein dorpje met enkele tientallen hutjes en wat winkeltjes waar verder weinig leven te bespeuren is. In een van de winkeltjes verkopen ze gelukkig wat frisdrank en flessen water, waar we dankbaar gebruik van maken in de bloedhete zon. Nog voordat we een eerste slok hebben genomen zijn we al omringd door een stuk of 10 kinderen die ons allemaal nieuwsgierig aanstaren. Nadat er eentje stiekem mijn arm aan durft te raken, moet iedereen dat een keer proberen natuurlijk...mzungu's blijven een bijzonderheid voor de kinderen, overal waar we komen!
Het laatste stuk terug van zo'n 10km blijkt een slijtageslag, want de laatste kilometers moet ik me echt vooruit slepen terwijl Peter net doet (? :) of ie nauwelijks ergens last van heeft. Mijn enkels zijn inmiddels dik van de insectenbeten en het feit dat ik ben vergeten zonnebrandcreme op mn spierwitte benen te smeren blijkt na 7 uur lopen ook niet heel handig. Dat laatste is vanzelfsprekend volledig mijn eigen stomme schuld, en daar word ik de komende 2 dagen bij iedere beweging dan ook heel fijn aan herinnerd...laten we hopen dat deze harde les geholpen heeft dus ;)
Als we terug bij de banda zijn, zien we tot onze verbazing (of eigenlijk niet, want we blijven elkaar overal tegenkomen) de 2 Israëliërs weer in een banda naast ons zitten. 's Avonds nuttigen we samen ons diner en een paar pilsjes, waarna het tijd wordt om (weer) afscheid te nemen. Eenmaal bij de banda blijkt dat we onze sleutel kwijt zijn (we geven elkaar de schuld natuurlijk) en als ook de beheerder in het pikdonker niet de juiste reservesleutel weet te vinden tussen de 20+ die hij bij heeft, besluiten we dat het lang genoeg heeft geduurd en breken we het slot open als ie even weg is. Gelukkig is de beheerder blijer dat ie zijn bed weer in kan dan dat hij zich zorgen maakt over het slot, want hij maakt er verder geen enkel probleem van...dan wij ook niet! :)
DAG 14:
De avond ervoor hebben we Willy al gebeld of hij ons op wil halen en hij staat dan ook netjes op ons te wachten als we met onze tassen arriveren. Omdat we allebei bijzonder brak zijn na een slechte nacht besluiten we Willy maar in te huren om ons meteen naar Toro-Semliki Wildlife Reserve te brengen, waar we de volgende dag een chimp(ansee)-trekking willen gaan doen. Eenmaal afgezet bij de entrance gate blijkt het bijzonder moeilijk om aan de juiste info te komen bij de rangers van de UWA (Uganda Wildlife Authority), maar na veel pijn en moeite lijkt het erop dat we voor deze middag een guided walk hebben geregeld en voor morgenvroeg de chimp-trekking inclusief het vervoer ernaartoe. Nice! De enige serieuze overnachtingsmogelijkheid hier in de buurt is de UWA campsite bij de entrance gate, aangezien de dichtstbijzijnde lodge (op 25km) een paar honderd dollar per overnachting vraagt. Tijd om onze tent een keer te gebruiken dus!
Als we onze tent hebben opgezet en ons 's middags melden bij de UWA-office voor onze guided walk blijkt niemand ergens wat vanaf te weten, dus staan we wat hulpeloos om ons heen te kijken 'wat nu?'. Op dat moment zien we een oudere man onder een boom zijn krantje lezen en worden we door hem aangesproken, hij blijkt de grote baas (letterlijk en figuurlijk) hier. Hij gaat er, naar eigen zeggen, wel voor zorgen dat iemand anders gaat zorgen dat het allemaal goed gaat komen met onze plannen. We zijn dankbaar, en vooral benieuwd. Inmiddels is het noodweer ook alweer losgebarsten en zien we onze guided walk hoe dan ook in het water vallen, dan maar al onze hoop op de chimp-trekking van morgen! Van de grote baas krijgen we te horen dat 8u bij de lodge om met de trekking te beginnen vroeg genoeg is, dus regelen we zelf voor 7 uur alvast het vervoer ernaartoe (ook dat bleek niet geregeld). Van een andere ranger horen we later dat we beter om half 7 al richting de lodge kunnen vertrekken, want "dan zijn we zeker op tijd" en na een telefoontje met onze chauffeur is ook dat geregeld. Op tijd naar bed dus in ons tentje!
DAG 15:
Voor de zon op is staan we nog half slaperig op uit onze tent en na een simpel ontbijtje met zaklamp stappen we in de auto van onze chauffeur "Patrick", die inmiddels samen met de zon gearriveerd is. Zo'n 45min stuiteren verder komen we aan bij de lodge waar de ranger ons op staat te wachten met de vraag waarom we zo laat zijn en geen 4x4 bij hebben... Hij legt uit dat de chimpansees zich tot een uur of 6 niet verplaatsen vanaf hun slaapplek, maar dat we zonder 4x4 sowieso eerst 6km moeten lopen voordat we überhaupt in de buurt zijn. We zijn nu dus hoe dan ook te laat, fijn dat het daar allemaal zo goed met elkaar communiceert dus :(
Praktisch gezien betekent het dat we nu te voet op zoek moeten gaan in het regenwoud, hetgeen erg lastig wordt omdat deze chimps zich zoveel mogelijk verstoppen voor mensen (en daar erg goed in zijn :). Ze zijn hier inmiddels al zo'n 15 jaar bezig om deze apen te laten wennen aan mensen, maar daar waar dat normaal zo'n 4 jaar duurt blijkt het hier wat meer problematisch. We hebben weinig andere keuze dan een poging te wagen, maar voor het zover is moeten we ons eerst een weg banen door een paar km gras, modder, water en regenwoud om in het leefgebied van de chimpansees te komen.
In het bos komen we nog een ranger tegen met de enige researcher in dit park die hier de chimps observeert. Ook zij zijn op zoek naar de chimps, nadat ze ze vanmorgen zijn kwijtgeraakt toen ze hun slaapplek verlieten. We besluiten onze 'krachten' te bundelen en samen op zoek te gaan, lettend op elk geluid, spoor of beweging in het bos. Met name de rangers en researcher dan, want onze bijdrage hierin is eerlijk gezegd vrij minimaal... Tijdens onze zoektocht komen we steeds meer in gesprek met de 'researcher', het blijkt een jonge Amerikaan ("Kevin from Wisconsin") die hier voor 6 maanden zit om de apen te onderzoeken en observeren en gewend te laten raken aan mensen. 6 Dagen per week 7 uur per dag loopt hij door het regenwoud te sjokken met een ranger op zoek naar chimps, en al die tijd verblijven ze in een tentenkampje in het bos, kilometers van de bewoonde wereld. Respect dude!
Heel wat gesprekstof later komen we tot de conclusie dat we de chimps niet meer gaan vinden en wensen we Kevin succes met zijn avontuur en nemen we afscheid. Hij belooft nog een poging te wagen om de UWA bij de entrance gate wat beter te informeren, maar voor ons komt dat jammer genoeg te laat. Lichtelijk teleurgesteld, maar wel met een mooie wandeling in een prachtig gebied erbij op de checklist, pakken we onze tent in vertrekken we naar Fort Portal voor onze volgende bestemming: Queen Elizabeth National Park!
DAG 16:
Gisteren hebben we na aankomst in Fort Portal op het laatste moment nog een 4x4 met gids/chauffeur weten te regelen via Kabarole tours en hebben we afgesproken dat we onze dag willen eindigen in Mbarara ipv Fort Portal, omdat dat dicht(er)bij onze volgende bestemming (Lake Bunyonyi) ligt. Het park moet erg de moeite waard zijn en we willen het liefst nog één gamedrive doen in Uganda, een mooie gelegenheid dus! Om 5u staan we naast ons bed, om 6u worden we opgehaald en om half 8 zijn we in het noordelijke deel van het immens grote Queen Elizabeth NP waar we meteen met de gamedrive kunnen beginnen. Het begint meteen goed, want vanaf de hoofdweg zien we al een olifant lopen; check! De uren daarna zien we van alles voorbij komen, teveel om op te noemen. Als onze chauffeur van andere chauffeurs hoort waar leeuwen gespot zijn scheuren we daar naartoe. We hebben ze in Murchison Falls NP al wel van heel dichtbij mogen zien, maar de mogelijkheid om deze geweldige dieren nog een keer in het echt te zien laten we natuurlijk niet voorbij gaan.
Eenmaal bij de plek aangekomen zien we iets waar we vandaag niet op gerekend hadden: een zogenaamde "tree climbing lion" (oftewel een leeuw die in bomen klimt en slaapt ;)! Deze komen alleen in Uganda voor en eigenlijk alleen in het meest zuidelijke deel van het park (Ishasha), dus de verrassing is des te groter wanneer we er hier eentje in een boom zien liggen. Even verderop lopen ook nog wat leeuwen en een olifant los door de savanne, it's our lucky day!
In een ander deel van het park komen we in een wat dichter begroeid gebied dat vooral bewoond wordt door olifanten en die hebben we dan ook zo gevonden. Na verschillende olifanten van vrij dichtbij te hebben bewonderd horen we iets verderop luid 'boos' getrompetter, een vrij indrukwekkend en bijna angstaanjagend geluid. Als we verder willen rijden komt de betreffende olifant plotseling luid trompetterend (met een kleintje erbij) uit de bosjes zetten en gaat voor onze auto staan, flapperend met zijn/haar oren als teken dat hij/zij elk moment aan wil vallen. We schrikken zodanig van deze verschijning dat we er niet eens bij nadenken om foto's te nemen, terwijl de chauffeur de auto snel in zijn vrij zet en het gaspedaal vol intrapt om de olifant met het motorlawaai op andere gedachten te brengen. Het lijkt te werken want de olifant dendert aan de andere kant van de weg de bosjes weer in en we zien nog net dat ie zonder te stoppen een boom half omver loopt....wow!
Enige tijd later komen we weer op de hoofdweg en willen we nog een ander deel van het park gaan bekijken, het is immers pas een uur of 12 en we hebben de hele dag nog om uiteindelijk in Mbarara uit te komen. Onze chauffeur blijkt na het horen van ons plan minder enthousiast en stelt voor om ons meteen naar Mbarara te brengen, waarschijnlijk zodat hij daarna meteen naar huis kan: niet dus. Niet veel later begint hij te klagen over hoofdpijn en is ons plan ineens allemaal erg moeilijk en niet haalbaar volgens hem. Na een lange discussie met ook zijn baas aan de telefoon blijkt dat we niet meer vragen dan wat we de dag ervoor hadden afgesproken en vervolgen we onze weg. Wel in stilte, want vanaf dat moment is het wel gedaan met de gezelligheid van onze, daarvoor best vriendelijke, chauffeur :)
Na een extra stuk van het park bezoeken we nog een dure lodge met uitzicht op een mooi meer onderweg, maar om er te komen moet er eerst een slechte weg getrotseerd worden, spekglad geworden door de inmiddels weer aanwezige regenbuien. Onze chauffeur lijkt nog nooit eerder dit soort terrein onder zijn 4 wielen te hebben gehad, want zodra we enigszins beginnen te glijden trapt hij vol het gaspedaal in en driften en stuiteren we alle kanten op. Verbazingwekkend genoeg raken we nergens een boom of ander obstakel en komen we heelhuids aan bij de Jacana Lodge, waar we na een korte rondleiding en een drankje weer vertrekken richting Mbarara.
De rit ernaartoe duurt bijzonder lang en we worden door alles en iedereen ingehaald, maar het lijkt ons niet echt verstandig om onze humeurige chauffeur hierop aan te spreken. We komen er zo ook wel, we hebben de tijd. Bijna in Mbarara, 2 uur en zo'n 120km later, horen we eindelijk van de chauffeur waarom we zo langzaam gingen: zijn remmen werkten al die tijd niet meer! De accu/dynamo overigens ook niet, want de auto kon niet meer gestart worden zodra ie uitstond, maar daar waren we al eerder achtergekomen midden in het national park :) Eenmaal in Mbarara worden we langs de weg afgezet, want onze verblijfplaats ligt bergafwaarts en daar kan hij dus niet remmen... Als ik vraag hoe hij nu weer terug moet zonder accu en remmen zegt hij dat hij gewoon weer terug naar Fort Portal gaat, nog zo'n 240km op-en-neer terwijl het anderhalf uur later al donker wordt....safe journey I guess!
DAG 17:
Vandaag hebben we geen ander plan dan aankomen bij Lake Bunyonyi. Uit de verhalen in de guidebooks en op forums had ik al opgemaakt dat het een bijzonder mooi meer moet zijn, en iedereen die we onderweg hebben gesproken is er enthousiast over of wil er naartoe. Voor ons ook gelijk een mooie plek om even gas terug te nemen na ruim 2 weken van reizen en avontuur. De dag begint zoals zo vaak weer met een zoektocht naar de juiste bus of minibus en na een half uur hebben we iemand gevonden die kaartjes verkoopt voor een grote bus naar Kabale. We zien zelfs nog 3 andere mzungu's wachten voor dezelfde bus, dus we zijn voor de verandering een keer niet de enige! Wanneer een uur later de bus arriveert vanuit Kampala probeert Peter in het gedrang voor ons een zitplaats te bemachtigen (anders kun je gewoon 4 uur lang in de gangpad blijven staan of op de vloer gaan zitten) en probeer ik onze tassen in het laadruim te krijgen, allebei geen makkelijke taak zo blijkt maar we krijgen het uiteindelijk voor elkaar.
Inmiddels zijn we ook aan de praat geraakt met een wat ouder Frans stel in de bus die, na de 3,5 uur durende martelgang in de bus, ook naar Lake Bunyonyi moeten en we regelen samen een taxi om ons er naartoe te brengen. Bij het meer scheiden onze wegen weer en pakken Peter en ik een motorboot naar Bushara island, een klein eilandje in het meer. Eenmaal aangekomen bij de receptie blijken we de enige gasten op het hele eiland vandaag; geen enkel probleem! Na het diner bij kaarslicht (door gebrek aan stroom op het eiland ;) lezen we nog even een boekje in onze cottage met uitzicht over het meer, een prima locatie om morgen even wat rustiger aan te doen dus!
DAG 18:
Omdat we er allebei weinig voor voelen om de héle dag niets uit te voeren, huren we na het ontbijt een dug-out canoe (uitgeholde boomstam) en ga we vol vertrouwen het meer op om onszelf naar de vaste wereld te peddelen. Na 2 slagen blijkt deze boomstam duidelijk anders te werken dan een kayak, roeiboot of normale kano en we draaien bij elke peddelbeweging een compleet onverwachte richting op. In de Lonely Planet hadden we al gelezen dat het bijzonder lastig was om ze te 'besturen', maar dit lijkt bijna onmogelijk! Het compleet verliezen van de controle over de richting (en daardoor rondjes blijven draaien zonder dat je het weet te corrigeren) had hier ook al een bijnaam: de mzungu-corkscrew :) Verderop op het water zien we verschillende Ugandezen moeiteloos hun weg vinden op het water, maar wij hebben de grootste moeite om überhaupt het eerste eilandje te bereiken in iets dat in de verste verte niet lijkt op een rechte lijn.
Met veel pijn en moeite weten we aan te leggen en volgt een broodnodig teamoverleg, waarbij we al onze eerdere peddelervaringen analyseren. We zijn 2 ingenieurs, hier moeten we met een beetje gezond verstand wel uitkomen toch!? Met verschillende strijdplannen in ons hoofd vertrekken we weer op weg naar het vaste land, maar ook nu krijgen we na eindeloos proberen geen techniek gevonden die meer dan een paar meter werkt. We komen uiteindelijk wel steeds dichter in de buurt van het vaste land, maar de weg er naartoe moet voor een neutrale toeschouwer op zijn minst een raar en vooral grappig gezicht zijn geweest; twee wanhopig stuntelende mzungu's in een boomstam!
Bij het vaste land kiezen we voor de meest afgelegen aanlegsteiger, aangezien we er weinig voor voelen om met toeschouwers (zeer waarschijnlijk achterstevoren oid) aan te moeten leggen. Tot onze verbazing krijgen we het toch zonder al teveel moeite voor elkaar en ons zelfvertrouwen voor de terugtocht groeit voorzichtig. Op de kade raken we even aan de praat met een Ugandees die ons uiteindelijk uitlegt hoe het besturen van ons vaartuig zou moeten werken. Aandachtig nemen we alles in ons op, met deze extra kennis op zak kan het straks nooit lang meer duren voor we terug op ons eilandje zijn! Op het vaste land willen we alleen even het dorpje bekijken en wat brood en water inslaan, maar we kunnen het dorpje zelf al niet eens vinden. Hulp is echter nooit ver weg en niet lang daarna hebben we een gids die voor een kleine bijdrage ons de weg wel wil wijzen. Wat we echter niet wisten was dat het dorpje niet beneden aan het meer ligt, maar bovenop de berg. Met een inmiddels al geruime tijd lege maag strompelen we de berg op, waarbij we bij na elke bocht stiekem vloeken als we het eind nog niet in zicht zien. Na een half uur klimmen komen we compleet bezweet boven aan bij een resort met een prachtig uitzicht over het meer, de eilandjes en de omringende bergen. Het uitzicht is de inspanning zeker waard, maar een tocht verder naar het dorp slaan we af, het is wel weer mooi geweest op onze 'rust'dag :)
Door een shortcut is de weg naar beneden een heel stuk steiler, maar zijn we wel een stuk sneller beneden. We slaan nog even wat boodschappen in en zoeken onze boomstam op en wisselen we van plek, vol van vertrouwen dat het met de nieuwe instructies nu beter moet gaan. Na enkele tientallen slagen en het wanhopig aan blijven passen van onze techniek blijkt het nog steeds net zo dramatisch te gaan, de moed zakt ons werkelijk in de schoenen. Na zo'n anderhalf uur ploeteren, vloeken en aanhoudende verbazing over onze bijzonder treurige prestatie bereiken we eindelijk het punt waar we vanmorgen zo enthousiast begonnen zijn. We besluiten uiteindelijk maar om onze boot de schuld te geven, "we zullen wel net een kromme boomstam hebben gekregen of zo". Met een nauwelijks te onderdrukken gevoel van schaamte ploffen we in het restaurant vermoeid neer voor een drankje; van onze rustdag is weinig terecht gekomen...al zijn we wel weer een ervaring rijker ;)
DAG 19:
Het is weer tijd om ons rustoord te gaan verlaten jammer genoeg. Hier hadden we best nog wel een dagje extra willen blijven, maar we hebben andere plannen voor mijn laatste dagen in Uganda. Nadat we door een motorbootje weer op het vaste land zijn afgezet (aanzienlijk sneller dan het gestuntel van gisteren) pakken we een taxi naar Kabale om daar weer over te stappen in een busje naar Kisoro, zo'n 10km vanaf de grens met Rwanda en Congo (DRC). De weg er naartoe is te omschrijven als 'scenic', als we niet niet opgepropt zouden zitten zouden we zeer waarschijnlijk zelfs aan het genieten zijn van deze rit! De superstrakke zwarte laag asfalt slingert aan een stuk door over en langs de bergen, met hoe hoger we komen een steeds fraaier uitzicht.
2 Uur later komen we aan in Kisoro en vinden we al snel een rastaman ("my name is Slide") met een auto die uiteindelijk akkoord gaat met ons prijsvoorstel en ons naar Mgahinga Gorilla National Park (zonder gorillas op dit moment, die zitten in het gedeelte van het park in Rwanda :) wil brengen. Volgens onze info hoeft het ritje niet veel langer dan een half uurtje te duren, maar de praktijk blijkt anders; we hebben beide zelden zo'n dramatische 'weg' gezien! Het gebied zelf gaat al op en neer, getuige ook de 3 bergtoppen van rond de 4000m waar we op uitkijken, maar deze weg lijkt rechtstreeks de puntige rotsen op te klimmen zonder dat er ook maar een vlak stukje te vinden is. Hoe langer de rit duurt, hoe meer medelijden we krijgen met de chauffeur en vooral zijn auto. Ook de sigarettenplug-mp3-speler valt er door het gestuiter om de haverklap uit en telkens als hij hem terug stopt begint hetzelfde Ugandese liedje weer; duidelijk onze soundtrack voor vandaag, want het 2e nummer wordt zelden gehaald.
Eenmaal op onze bestemming betalen we hem uit sympathie een paar euro extra en zoeken we ons onderkomen op voor de komende nacht. Voor onze deur (we zijn weer eens de enige mzungu's) kamperen al wel een hoop Afrikanen in tentjes, maar we hebben eigenlijk nog steeds geen idee waarom; een kampeervakantie is voor de gemiddelde Afrikaan een luxe die ze zich niet kunnen veroorloven. Bij de ingang van het park regelen we bij de UWA alvast datgene waarvoor we deze kant op zijn gekomen: de Golden Monkey trekking voor morgenvroeg! Gorilla's hadden we ook graag gezien in dit land, maar met een prijskaartje van $500 dollar is dat net een nulletje teveel ;)
DAG 20:
Na gisteren de starttijd voor de Golden Monkey trekking minimaal 3x te hebben gecheckt (we wilden niet weer de hoofdrolspelers missen vanwege verkeerde info van de UWA :) beginnen we om 8u met de klim omhoog, Mt. Gahinga op. Na een uur van klimmen en zweten komen we uit bij de 'bamboo-line' (moeilijk te missen overigens als je ineens alleen nog maar bamboe om je heen ziet), waar de Golden Monkeys te vinden moeten zijn. De rangers die voor ons uit zijn gelopen hebben de groep al gevonden en we vallen dan ook meteen met onze neus in de spreekwoordelijke boter: om ons heen zien we ze al gelijk in de bamboe rondslingeren, eten en spelen. De naam 'Golden' Monkeys komt vanwege de goudkleurige rug van de aapjes, duidelijk zichtbaar als het zonlicht erop valt. De apen lijken niet onder de indruk van onze aanwezigheid, want ze naderen ons soms zelfs op een paar meter om hun eten (bamboo-shoots) uit de grond te trekken, terwijl de 4 aanwezige rangers ondertussen wat apengeluiden maken (waarschijnlijk om ze gerust te stellen, maar ik heb het ze niet durven vragen :). Volgens de ranger zijn de 4 groepen Golden Monkeys in Uganda de enige in heel de wereld, maar als we wat verder doorvragen krijgen we niet veel meer informatie los. Het is hoe dan ook erg bijzonder om een uur lang deze aapjes van dichtbij te mogen zien, een ervaring die we allebei niet snel zullen vergeten!
Omdat we morgen in Kampala willen uitkomen en dat vanuit Kisoro nog zo'n 10 uur met de bus is, willen we vandaag alvast in Kabale zien te komen om de busrit wat in te korten. We bellen een taxi om ons eerst het stuiterstuk terug te brengen naar Kisoro en hij blijkt zelf ook door te moeten naar Kabale, waarna hij voorstelt om ons voor een klein bedrag mee te nemen in zijn auto. Graag! Deze chauffeur heeft er aanzienlijk meer vaart in dan het volgepropte busje van gisteren en binnen anderhalf uur doorkruisen we het prachtige gebied weer, genietend van de omgeving en de totale overvloed aan ruimte in de auto!
In Kabale blijkt onze eerste overnachtingsoptie al vol en pakken we de volgende in de straat. Het is bijna niet te geloven, maar bij de receptie zit 1 van de 2 Israëliers die we de deze hele reis al tegen blijven komen. Na een korte uitwisseling van onze avonturen van de laatste dagen horen we dat er in de buurt een Premier League wedstrijd wordt uitgezonden (Liverpool - Manchester United) en we besluiten te gaan kijken. Dat zoiets te bekijken is is hier overigens niet zo vanzelfsprekend, op de meeste plekken is alleen maar stroom als de generator aangezet wordt en overdag is dat zelden het geval. Voor deze wedstrijd wordt in een lokale bar een uitzondering gemaakt en het hele hok is inmiddels al volgestroomd met lokale supporters. Ondanks dat het helemaal vol staat met mensen wordt er middenin de ruimte gewoon op de pool-tafel doorgespeeld, waarbij bij iedere stoot een hoop mensen aan de kant moet om ruimte te maken voor de rondzwierende keu. Zonder klagen overigens, dat wordt hier zelden of nooit gedaan!
Van de eerste helft van de wedstrijd worden we niet heel erg warm, maar desondanks is de temperatuur in de bar (inclusief het aantal mensen) aanzienlijk toegenomen, dus we besluiten in de rust te gaan. Onderweg terug horen we dat er in een andere bar 'een generator aangezet gaat worden', maar als na een half uur wachten de satellietontvanger zijn zenders nog steeds niet heeft gevonden besluiten we eerst maar ergens te gaan eten. Als we weg gaan zegt de eigenaar dat we straks voor de volgende wedstrijd terug moeten komen en als blijkt dat de generator en satellietontvanger dan wel hun werk hebben gedaan pakken we de 2e helft van Arsenal - Manchester City nog even mee. Ondanks dat de bar beide keren vol zit zijn we zo ongeveer de enige die wat bestellen, vandaar dat we zo welkom zijn waarschijnlijk ;)
DAG 21:
We waren toen we incheckten al gewaarschuwd dat er wat lawaai zou zijn in de buurt van ons hostel omdat het zondag was (je zou denken dat iedereen maandagmorgen weer moet werken, maar goed...), maar dat we midden in de discotheek zouden slapen wisten we niet...zo leek het althans! :). Zelfs met oordopjes in kon je de nummers nog meezingen en dat 'feest' ging vrolijk door tot een uur of 6 's morgens....geen optimale voorbereiding voor onze reisdag dus. Voor vandaag hebben we gelukkig maar 1 enkel doel: voor het donker de hoofdstad Kampala weer bereiken. De busreis duurt volgens onze info een uur of 8, dus om 7u staan we op en om 8u hebben we een kaartje voor de bus; so far so good! Als we na 2 uur wachten eindelijk eens de bus zien verschijnen is mijn humeur al enigszins verslechterd, hetgeen er niet beter op wordt als in de bus verteld wordt dat we nog even een uurtje moeten wachten voor we kunnen vertrekken. Om half 11 komt er gelukkig toch wat beweging in de bus en gaan we op weg richting Kampala, met een beetje geluk kunnen we het nog net voor het donker halen. De mensen die op het laatste moment nog de bus binnen zijn gekomen hebben overigens pech, voor hun zit er niets anders op dan plaatsnemen in het gangpad voor de komende 8 uur en hopen dat er een keer iemand de bus uit gaat onderweg.
Aan de de busrit zelf wil ik niet al teveel woorden vuil maken, het 'noodzakelijk kwaad' van de dag zal ik het maar gewoon noemen :) Kort samengevat is het 8,5 van verveling, knie- en zitpijn, stofhappen, gebruikt worden als leunstoel voor staande passagiers en zweten omdat Ugandezen 30+ graden in de bus een prima temperatuur vinden en de raampjes niet open willen doen. Net voor het donker zijn we in Kampala en bijna in sprint vinden we volbeladen ons hotel: missie voor vandaag toch weer geslaagd!
DAG 22:
Onze laatste volle dag in Uganda beginnen we met wat last-minute-shopping in de binnenstad: wat souvenirs voor mij en een boek voor Peter. We zijn inmiddels redelijk bekend en gewend in Kampala, dus onze weg naar de craft-market hebben we zo gevonden. Na een snel rondje langs wat (nagenoeg identieke) winkeltjes en het, bijna plichtmatig, afdingen laten we ons per boda-boda afzetten bij de shoppingmall, waar we voor Peter een boek vinden en voor allebei nog een glas verse fruitjuice. Een goede gewoonte die Peter onderweg heeft opgepikt en die we samen in Uganda hebben doorgezet. Net als het kopen van fruit overigens, het is hier allemaal 4 keer zo groot en minstens 4 keer zo goedkoop! Met onze aankopen en vitamientjes in de pocket is het tijd om onze backpacks te halen en ons te begeven naar het altijd chaotische taxi-park voor een (voor mij tenminste :) laatste matatu naar Entebbe.
Het vinden van de juiste matatu is na wat rondvragen geen probleem, maar vanzelfsprekend staat ie precies aan de andere kant van het doolhof. Het afspreken van de juiste prijs gaat echter minder vanzelf; Peter blijft vasthoudend en als resultaat mogen we niet meer voorin zitten, maar worden we naar de achterbank bij de tassen gedirigeerd....maar toch even €1,50 bespaard! :) Een klein uur later zijn we in Entebbe en pakken we een boda-boda naar het hotel waar we onze laatste nacht willen verblijven. Net als onze boda-boda's weer vertrokken zijn krijgen we te horen dat er geen kamers meer beschikbaar zijn, zucht... Door de nabije ligging van het vliegveld is Entebbe een bijzonder dure stad (geworden) om te overnachten, maar er zit niets anders op dan op zoek te gaan naar een andere optie. Na zo'n 3 kwartier in de hete zon en 3 volgeboekte hotels later vinden we eindelijk een veel te dure guesthouse waar nog wel plek is en met tegenzin nemen er een kamer, veel andere opties zijn er toch niet. Het is wel een relaxte plek om nog even een boekje te lezen, het blog bij te werken en alvast in te checken voor de vlucht van morgen...dat dan weer wel!
's Avonds besluiten we als 'laatste avondmaal' voor de eerste keer in lange tijd wat luxer te gaan eten bij "Ciao Bella", een van de weinige echte pizzeria's in Uganda. Blijkbaar zijn we de enige die vanavond zin hebben in pizza, want op een verdwaalde mzungu na zijn we de enige in het openluchtrestaurant. Na een welverdiende en prima pizza is het inmiddels donker geworden als we onze weg terug moeten gaan vinden naar het guesthouse. Ook dat blijkt geen onoverkomelijk obstakel voor onze navigator, want zelfs zonder licht weet Peter ons met ongekende precisie weer naar onze bestemming te loodsen. Ik doe het hem niet na iig (maar dat zal voor de meeste van jullie niet bepaald een verrassing zijn gok ik :)! Na een pilsje in de lounge-room is het al tijd voor bed, want morgen moeten we weer om kwart over 6 aan het ontbijt zitten.
DAG 23:
Ondanks dat ik gisteren nog niet het gevoel had dat het alweer de laatste dag van mijn Uganda-reis was, kan ik er nu toch echt niet meer omheen: het zit erop! Na het ontbijt vertrekken we richting het vliegveld en bij de ingang komt het onvermijdelijke moment dat we afscheid moeten nemen. Net als bijna exact een jaar geleden in Istanbul is het ook nu weer een vreemd moment: je hebt 3 weken alles samen gedaan en gedeeld, maar je weet dat je na dit moment elkaar een lange tijd niet meer zult zien... We hebben samen een geweldige tijd gehad in Uganda en dat gevoel overheerst, dus een heel emotioneel afscheid wordt het dan ook niet gelukkig :) Na de laatste wederzijdse succes wensen begint voor mij de terugreis van Entebbe, via London, naar Düsseldorf en daarna verder naar Nederlandse bodem. Gelukkig heb ik de eerste vlucht een leuke jongedame in de stoel naast me, zodat het nog een best gezellige 1e vlucht wordt ook. Na 3 uurtjes wachten in London en wat vertraging later hang ik weer boven de vertrouwde Noordzee op weg naar Düsseldorf, waar een klein welkomst-comitee al op mij staat te wachten.
Wellicht dat al het afzien in het openbaar vervoer van Uganda toch nog wat heeft opgeleverd, want na een dag van vliegvelden, security checks, wachten, vliegen en nog wat meer wahten heb ik eigenlijk weinig te klagen...ik zou het bijna comfortabel willen noemen! :) Om net iets voor 12 's avonds word ik thuis voor de deur afgezet en laat ik Peter nog even per sms weten dat ik het allemaal weer overleefd heb. Hij zit inmiddels alweer op de Sesse Islands lees ik in zijn sms, om even een paar dagen bij te komen en te relaxen voor hij weer verder gaat op weg naar Tanzania. We hebben het in de afgelopen 3 weken regelmatig gehad over zijn vervolgplannen voor de rest van zijn reis en een ding is wel duidelijk geworden: hij heeft nog plannen genoeg! Hoe zijn verdere avonturen eruit gaan zien is de komende maanden ongetwijfeld weer te lezen op deze plek, ik kijk alvast weer uit naar zijn volgende verslag!
Voor iedereen die nog geïnteresseerd is in een selectie van mijn foto's van onze 3 weken in Uganda (link kopieren en plakken in de adresbalk van je webbrowser):
https://picasaweb.google.com/110748139454267850091/Uganda2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCI74-IWK4a2tpAE&feat=directlink
of met de ingekorte link:
http://goo.gl/XGOEu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
