Solo in Turkije

UPDATE
Voor de geïnteresseerden in foto's, Jeroen heeft een mooie selectie gemaakt van onze (voornamelijk zijn) roadtrip-foto's. Ze zijn hier te vinden:
http://goo.gl/B3pGY


Ik ben alweer meer dan twee weken alleen onderweg in Turkije, en vertrek over 2 dagen naar Iran. Tijd voor een update van mijn belevingen dus! Eerst nog het laatste stukje van de roadtrip.
Griekenland
Na Macedonië gaan we door naar Macedonië, alleen dan ditmaal de provincie in Griekenland. Lichtelijk verwarrend, zo verwarrend dat Griekenland en Macedonië er al jarenlang ruzie om maken. Je zou zeggen dat ze in Griekenland andere dingen aan hun hoofd hebben. In Griekenland zijn we gelijk weer even terug in de EU, en dat is vooral te merken aan de goede snelwegen. Wat is het lekker om na enkele weken over wegen gestuiterd te hebben weer met 130 km/uur door te razen. Ditmaal niet over de bergen maar gewoon erdoorheen. We denken vrij vroeg in Thessaloniki te zijn en nog genoeg tijd te hebben om nog iets van de stad te zien. We zijn al snel weer een illusie armer als we erachter komen dat we een uur verloren hebben door het tijdsverschil. Ondanks dat we maar een paar uur door Thessalonike gewandeld hebben zijn we niet te beroerd om er een oordeel over te hebben. Het is groot, maar eigenlijk is er weinig boeiends te zien. Gelukkig hebben we ons reisschema niet aangepast om Thessaloniki te zien maar om Mt. Olympus te beklimmen. En dat is als woonplaats van de 12 Griekse goden natuurlijk niet de eerste de beste berg. Wij willen de klim naar Preonia, een rustplaats ergens op de berg, doen en van daaruit weer vervoer terug naar beneden vinden. Dit blijkt na een bezoekje aan de toeristeninformatie tot opluchting van sommige (geen namen) en teleurstelling van andere (weer geen namen) logistiek erg lastig. Slapen op de berg lijkt ons ook geen goed plan dus nemen we de taxi naar Preonia, wat niet meer dan een wc hokje en informatiebord blijkt te zijn.
We denken dat we een dag afdalen voor de boeg hebben. Ovan ons schuldgevoel af te komen lopen we daarom eerst nog even een stukje bergop. Als we de daadwerkelijk beginnen met afdalen krijgen we plots gezelschap van een witte labrador welke vastbesloten is met ons mee te lopen. We besluiten hem Samson te noemen en accepteren hem als metgezel in ons loopgroepje. Samson luistert voor geen meter, is vrij lomp, loopt voornamelijk in de weg en vind het erg leuk om mensen onder te kwijlen. Samson wijkt geen moment van onze zijde behalve als we andere mensen tegenkomen. Als Samson dan weer iemand onder kwijlt of spullen van deze mensen besluit te stelen worden wij erop aangekeken. Best genant. Vooral drie Grieken die we tegenkomen bij een heilige rots zijn 'not amused' door Samson. En juist bij deze drie Grieken besluit Samson van 'eigenaar' te wisselen. Ondanks de we hem stiekem wel missen gaat onze tocht gewoon door. De afdaling begint steeds meer te lijken op een beklimming en we vragen ons af of er ooit een eind aan komt. Het blijkt dat de goden hun berg niet makkelijk laten bedwingen. Dat we veel te weinig water bij hebben helpt ook niet mee. Na zo'n 5 uur bereiken we uiteindelijk het eindpunt, moe maar voldaan. Met daarna nog 3 dagen van spierpijn als fijne herinnering.
Na Thessaloniki rijden we door naar onze eindbestemming, Istanbul. Waar we de afgelopen weken gewend zijn geraakt aan probleemloze grensovergangen verwachten we bij Turkije niets anders. We worden een keer of 10 van hokje naar hokje gestuurd maar krijgen uiteindelijk groen licht en kunnen Turkije in rijden. Als afscheid van de auto mag ik hem Istanbul inrijden, alom gewaardeerd als meest chaotische stad in Europa om in te rijden. Het is veel stilstaan en als er gereden kan worden is het vechten voor je plaatsje op de weg. Dat gaat op zich prima en zonder al te grote problemen bereiken we vroeg in de avond ons hostel. We hebben 2 volledige dagen in Istanbul, een luxe die nog niet vaak is voorgekomen tijdens de roadtrip. In Istanbul bezoeken we de meeste hoogtepunten van de stad waar Hagia Sofia en de Blue Mosque de duidelijke favorieten zijn. Het is er behoorlijk druk, zowel met locals als toeristen, maar Istanbul is een aangename stad met veel bezienswaardigheden.
En dan is het na 2 dagen opeens tijd om afscheid te nemen van Jeroen en Dennis. En niet te vergeten de Astra, die allang niet meer groen is door de verschillende lagen (voornamelijk Albanisch) stof. We hebben bijna 5000km afgelegd door Oost-Europa, over wegen gestuiterd en vele bergen gedwongen, met slechts een kapot ventieltje als schade. Ok, er rammelt ook wel iets meer dan voorheen, maar dat kan niks ernstigs betekenen toch :).
De laatste goede daad van Jeroen en Dennis is mij afzetten op het busstation in Istanbul, en daar helpen met het kopen van een busticket. Dat laatste blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn. We hebben geen idee hebben hoe het hier allemaal in elkaar steekt en er zijn opvallend weinig de Engelse taal machtig. Het is ondertussen behoorlijk gaan regenen dus we zijn ook nog eens zeiknat.
Cannakale
Eenmaal een ticket gevonden vervolgen Jeroen en Dennis hun weg richting Bulgarije en Servië, en mag ik eenzaam en alleen nog anderhalf uur op mijn bus naar Cannakale wachten. De busreis zelf verloopt prima, iedereen in de bus heeft een eigen schermpje met TV zenders (alleen Turks dus ik heb er vrij weinig aan) en er komt regelmatig iemand met een trollikarretje met snacks en drinken langs. Het heeft wel wat weg van een vliegreis. Als ik 6 uur later in Cannakale aankom regent het nog steeds en ga ik naar het eerste beste hotel dat ik kan vinden. De reden dat ik in Cannakale ben zijn een enorm aantal begraafplaatsen en gedenkplaatsen overgebleven van bekende slag uit de 1e wereldoorlog op een eiland in de buurt. Wat is er nu leuker dan op je 1e dag in je uppie naar graven te gaan kijken? Als ik met alle goede bedoelingen vroeg wakker ben blijkt het nog steeds te regenen. Goede reden om nog maar een keer om te draaien. Als het later op de dag lijkt op te klaren ga ik voor plan B, een bezoek aan Troje (ja, die van dat paard). Via een minibusje zou ik daar moeten kunnen komen, een mooie manier om dat uit te proberen. Het vinden van het busje gaat opvallend makkelijk, en het kost opvallend weinig (25 km, 1,50 euro) om er te komen. Buiten het park staat een houten paard waar je in kan klimmen, en dat is niet alleen leuk voor kinderen. Van Troje zelf staat niet veel meer overeind, eigenlijk zijn bijna alleen de funderingen nog overgebleven. De borden met informatie en plaatjes deden erg hun best om te laten zien hoe groots het allemaal wel niet was maar er wordt een behoorlijk beroep gedaan op het inbeeldingsvermogen. Het begint na een half uurtje ook weer te regenen dus spendeer ik de rest van de dag maar mijn hotel. Waar ik de enige lijk te zijn, op het vrouwtje van de receptie na die de hele dag in bed ligt.
Ik besluit weg te gaan als het nog steeds regent de volgende dag. Tot mijn blijdschap is het droog als ik wakker wordt. Op naar Gelibolu Penninsula, het National Park waar de graven en monumenten te vinden zijn. Voordat ik met de boot de oversteek maak val ik eerst nog even bij de toeristeninformatie binnen. Ik wil eigenlijk per fiets op onderzoek uitgaan want alles ligt nogal ver uit elkaar. Ze zijn nogal onbehulpzaam of onwetend dus zonder fiets, maar wel met kaart en informatiebrochure ga ik de boot op. Het wordt dus lopen, en dat blijkt helemaal niet zo erg te zijn. Na een paar uur lang over het eiland gelopen te hebben heb ik meer dan tien begraafplaatsen gezien, een groot aantal monumenten en 1000en begraafplaatsen van gesneuvelde soldaten. De meeste soldaten zijn Australiërs, maar er zijn ook veel Nieuw-Zeelanders, Britten, Indiërs (van het befaamde 'Mule-corps') en Turken (de tegenstander). Er liggen in totaal meer dan honderdduizend soldaten begraven. Ik kom bijna nergens iemand tegen, maar een Australiër vertelt mij nog dat dit nogal een bekende plaats is in zijn land en dat er een speciale herdenkingsdag (Aztec Day) is gewijd in Australië aan de gevechten hier. Als de begraafplaatsen al niet de moeite zouden zijn is het wel de fantastische omgeving waar het allemaal te vinden is. Na een uur of 4 rondlopen heb ik nog niet eens de helft gezien, maar er is een bepaald maximum aan graven dat een mens tot zich kan nemen op een dag. En die grens is bij mij bereikt (en misschien was ik ook wel een beetje moe).
Selcuk
Na Cannakale volgt een busreis van 7 uur naar Selcuk die ook weer probleemloos verloopt. Daar ben ik vanwege Ephesus, een van de best bewaarde romeinse steden. Tevens op Istanbul na de populairste attractie van Turkije dus ik kan me alvast voorbereiden op het ergste. In een poging om de tourbussen te verslaan ben ik al om 7 uur uit bed. Het nadeel is dat je daarmee ook de mensen van het hostel verslaat (ontbijt en taxiservice) en het meeste openbaar vervoer. Ophesus is maar 3 km verder dus dat maakt een mooie ochtendwandeling. Klokslag 8 uur sta ik voor de poort en mag ik zo'n beetje als eerste naar binnen. In alle rust loop ik over en langs de verschillende ruïnes waarvan vooral het enorme theater erg indrukwekkend is, op enkele bouwvakkers na ben ik daar helemaal alleen.
Als ik na een uur mezelf afvraag waar de rest van de bezoekers blijft loop ik opeens in een horde mensen. De tourbussen kiezen blijkbaar voor een andere ingang aan het andere uiteinde van het park en vanaf daar is het een enorme drukte. Gelukkig heb ik het andere hoogtepunt van Ephesus, de bibliotheek, nog in relatieve rust kunnen zien. Als ik aan het einde ben bij de andere ingang loop ik nog een keer terug om alles nog eens vluchtig te bekijken. Onderweg sluit ik me af en toe even aan bij een tourgroep als de gids iets interessants te vertellen heeft, dat is dan wel weer handig. Er wordt ook nog een toneelstukje opgevoerd wat het romeinse gevoel moet vergroten. Het is met stip het meest ongeïnspireerde toneelstukje dat ik ooit heb gezien.
Als ik Ephesus gezien heb en weer terug ben gelopen naar Selcuk heb ik nog een hele middag over. Ik besluit naar Priene te gaan waar nog meer ruïnes te vinden zijn. Om daar te komen heb ik blijkbaar 3 minibusjes nodig, het is een stukje verder weg dan ik dacht. Het minibus systeem is goed geregeld, alleen is vaak lastig om het juiste busje te vinden. Gelukkig zijn er altijd mensen die willen helpen al ik tegen een willekeurig persoon roep waar ik heen moet beland ik altijd in het goede busje.
Het is nog een behoorlijke klim om naar Priene te komen, dat precies tussen een afgrond en berg is ingebouwd. Helaas staat er niet veel meer overeind van de ruines en zijn het vooral stapels met stenen waar je tussendoorloopt. Er is weer een hoop inbeeldingsvermogen nodig, ditmaal zonder informatieborden. Weinig toeristen hebben hun weg naar Priene gevonden dus ook hier loop ik helemaal alleen door de ruïnes.
Fethiye
Een nieuwe busreis van zo'n 6 uur brengt me naar Fethiye. Ik ben dan in het zuiden aan de kust, waar ook veel van de bekende strandplaatsen te vinden zijn. In Fethiye is geen strand, wel een hele mooie baai, en ook dit blijkt een behoorlijk toeristische plaats te zijn. Toeristen zijn er ook nog volop aanwezig en dus ook bergen met restaurantjes, souvenirsshops, reisbureautjes etc. Niet echt mijn setting dus, maar wel begrijpelijk gezien de mooie omgeving. Ik ben hier om een stukje van de Lycian Way te lopen. De hele tocht is meer dan 500km dus het zal een heel klein stukje worden. Ik begin de volgende dag met goede moed aan mijn tocht van zo'n 3,5 uur die me naar Kaya Köye en Oludeniz moet brengen. Het zou allemaal goed aangegeven moeten zijn maar als ik na een uur of 2 al een tijdje geen borden meer gezien heb begin ik toch te twijfelen of ik nog goed loop. Het is hoe dan ook wel een erg mooie route, met mooie uitzichten over de omgeving. Twee andere wandelaars bevestigen mijn vermoeden en ik kan weer terug lopen. Dan blijkt dat ik toch al minimaal een half uur verkeerd aan het lopen was, alsmaar bergop. Eenmaal terug op de route krijg ik het al snel voor elkaar om weer fout te lopen en raak ik lichtelijk gefrustreerd. Als ik besluit nog een poging te doen loop ik gelukkig niet meer fout, en waar het eerste deel voornamelijk klimmen was is het laatste deel een stuk aangenamer en vlak langs kleine afgelegen boerderijen. Door mijn kleine uitstapjes onderweg kom ik niet na 3 uur maar in 5 uur aan in Kaya Köye en ben ik redelijk op. Kaya Köye is een spookstad, het dorpje is enkele honderden jaren volledig verlaten en daarna heeft de natuur zijn gang mogen gaan. Vandaag de dag kun je er vrij rondlopen en de verschillende huisjes, winkels, kerken etc. bekijken. Het is wel erg bijzonder maar het is ook op een berg gebouwd. Met mijn fysieke gesteldheid zit veel klimmen er niet meer in dus bekijk ik alleen de huisjes onderaan de berg.
Een dag later voel ik nog steeds de inspanningen en besluit ik deel 2 van de Lycian Way achter wege te laten ten faveure van een rustdag waar ik wat praktische zaken kan regelen.
Antalya
De busreis naar Antalya is maar een korte (4 uur), maar omdat ik laat vertrokken ben kom ik in het donker aan. Antalya is met meer dan een miljoen inwoners een behoorlijk grote stad met een behoorlijk groot busstation ver uit het centrum. Goed voorbereid als ik hier ben gekomen heb ik werkelijk geen idee waar ik heen moet. Het oude centrum lees ik in mijn guidebook. Na wat rondvragen kom ik in een bus terecht richting centrum, maar ik heb geen idee wanneer ik eruit moet. Als ik in een gedeelte kom dat op een centrum lijkt ("Buschauffeur, is dit het centurm? Ja, dit is het centrum") ga ik de bus uit. De straat waar ik op dat moment ben staat niet op mijn kaart en ik blijk nog behoorlijk ver uit het centrum te zijn. Op naar plan B, op zoek naar een taxichauffeur. Die zijn gelukkig nooit ver weg. Omdat taxichauffeur en ik geen gemeenschappelijke taal delen wordt er een nieuwe taxichauffeur bijgehaald. Die spreekt een soort van Duits, maar omdat ik een ander soort van Duits spreek gaat het nog steeds vrij moeizaam. Uiteindelijk is het duidelijk waar ik heen moet (daar mag de taxi niet komen), wat het gaat kosten (4 euro) en dat ik dus nog een stukje moet lopen (zo'n 500 meter). Zo gezegd zo gedaan en voor ik het weet loop ik weer met mijn backpack door het centrum wat nogal een doolhof blijkt te zijn. Gelukkig is hulp nooit ver weg en heb ik zo weer gezelschap, weer in het Duits, maar dit keer wel hetzelfde soort Duits. Het is al snel duidelijk dat deze beste man zijn eigen agenda heeft en mij naar een bevriend hostel aan het brengen is. Ik vind het prima, zolang het 4 muren en een fatsoenlijk bed heeft voor de juiste prijs ben ik tevreden. Het is volgens mijn nieuwe vriend een 'antik und schön' hostel. Bij aankomst blijkt dat vooral 'alt und scheisse' te zijn, maar het voldoet aan mijn eerder genoemde eisen. Een dag later kom ik erachter dat er ook een nieuwe tramlijn in 20 minuten van het busstation naar het centrum gaat, maar dat stond nog niet in mijn guidebook.
's Avonds doe ik nog een rondje door het oude centrum van Antalya, dat is op zich mooi maar wederom de standaard toeristische inrichting. De toeristen ontbreken er alleen. Om de lokale economie toch een keer te steunen breng ik een hoognodig bezoekje aan de kapper. De kapper is nogal een pietje precies en bij ieder haartje wordt overwegen of deze goed geknipt is of niet. Er komen ook nog een aantal potjes bij kijken en een wasbeurt. Allemaal prima tot het moment dat er ook vuur aan te pas moet komen. Geammuseerd, maar ook wat angstig kijk ik toe hoe de kapper zijn trucje uithaalt en na drie kwartier mag ik eindelijk zijn stoel verlaten. Naast wat verbrande haartjes is de daadwerkelijke schade 9 euro.
's Nachts heb ik mijn eisenpakket voor een fatsoenlijke kamer moeten aanvullen met een volledig raam, dat in mijn huidige kamer slechts voor de helft aanwezig was. Het gevolg dat het nogal een koude bedoeling is. Na het inbegrepen ontbijt nog even meegepikt te hebben snel een nieuw hostel gezocht. De eigenaar van mijn huidige hostel verteld dat ik een vervroegde busreis ging nemen. Ik zou zijn mooie en antieke gebouw niet willen beledigen. De rest van de dag gespendeerd met het bezoek aan Aspendos. Een perfect bewaard gebleven theater dat enkele duizenden jaren geleden gebouwd is. Samen met de andere overgebleven ruïnes en de mooie omgeving een leuk uitstapje.
Göreme
Na een kort bezoek aan Antalya ga ik door naar Göreme, wat mijn uitvalsbasis gaat zijn voor Cappadocia. Om daar te komen moet ik eerst nog 11 uur in de bus doorbrengen. Tijdens mijn overstap kom ik aan de praat met een Spaanse (Eva) die op weg is naar haar vriend in Göreme. Ze heeft behoorlijk veel nuttige informatie en vrienden in Syrië, die me later op de hoogte kunnen stellen over de situatie daar.
Göreme en het omliggende gebied (Cappadocia) laat zich moeilijk beschrijven maar het is een van de meest bijzondere landschappen in Turkije, zo niet op deze aardbol. Veel bizarre en bijzondere rotsformaties. Door de tijd heen zijn veel rotsen/grotten gebruikt als huizen, kloosters etc. Göreme, een klein stadje in de vallei met een aantal grotwoningen, heeft nogal een sprookjesachtig aanzicht. Enkele grotwoningen worden nu nog steeds bewoont, en andere worden verhuurd als slaapkamers aan toeristen. Voor de toeristen die geen echte grotwoning weten te bemachtigen zijn 'cave-like' slaapkamers beschikbaar. Voor toeristen die gewoon weinig willen betalen zijn normale rechthoekige kamers beschikbaar. Ik behoor tot de laatste groep (8 euro per nacht).
Mijn eerste uitstapje is naar het Göreme open-air museum waar oude grotwoningen en mooie grotkerken te bezichtigen zijn. De rest van de dag doe ik een hike door een vallei dichtbij Göreme wat mij naar de wellicht mooiste panorama uitzichten brengt die ik ooit gezien heb. Daarna doe ik nog een hike naar een dorpje in de buurt, Uchisar. Op het moment dat ik in Uchisar aankom heb ik alweer zo'n 4 a 5 uur gelopen en geklommen. In Uchisar is een bijzonder en hoog kasteel gemaakt uit de rotsen en gebruik ik mijn laatste energie om de top te bereiken. Nog meer mooie uitzichten als beloning. Later heb ik nog afgesproken met Eva die mij de waterpijp introduceert, smaak banaan. We zijn tenslotte toch in het midden-oosten, soort van.
In Cappadocia bezoek ik ook nog een ondergrondse stad, welke in totaal 11 verdiepingen heeft en 85 meter diep is. In totaal groot genoeg voor 45.000 mensen met voedsel en vee. Bijna 3000 jaar geleden gemaakt, en gebruikt als tijdelijk onderkomen voor hooguit enkele maanden bij gevaar. Indrukwekkend is hier het juiste woord. Deel 2 van de dag is lastiger, ik heb wat minibussen nodig om in Acikseray te komen voor een grotkerk, en nog meer minibussen voor een grotklooster in Hacibektas. Acikseray weet ik redelijk probleemloos te vinden, zij het niet dat er bij aankomst alleen een gesloten deur en een agressief schaap mij op staan te wachten. Nadat het agressieve schaap klaar is met mij te intimideren (en dat was gelukt, schapen kunnen best eng zijn) ga ik maar wachten. De sleutelhouder/ticketbeambte is een half uur te laat terug van zijn lunchpauze. Op zich niet onbegrijpelijk, want veel mensen komen hier waarschijnlijk niet. Er is in ieder geval niemand te bekennen in de tijd dat ik er ben. Vervolgens de weg vinden richting Hacibektas blijkt lastiger. Er spreekt niemand Engels, zelfs geen Duits, en als ik om de bus vraag naar de volgende plaats krijg ik verwarde blikken en antwoorden. Blijkbaar raken mensen in verwarring als je om de bus vraagt naar de plaats waar je op dat moment al bent. Ik geef mijn onduidelijke guidebook de schuld. Uiteindelijk wijst iemand mij naar de plaats waar de minibus richting Hacibektas langs moet komen. Als de bus eenmaal langskomt blijk ik aan de verkeerde kant van de weg te staan en mis ik mijn kans. Voor het eerst tijdens mijn verblijf in Turkije ben ik blijkbaar in een plaats waar weinig buitenlanders komen want ik wordt nogal vaak aangestaard. Dat, of er zit iets op mijn gezicht. Na nog een tijdje wachten op de volgende bus komt een wat oudere Turkse man me vertellen (uiteraard in het Duits) dat de volgende bus nog een uur op zich doet wachten. En dat hij een vrouw heeft, jaloers op mij is dat ik er geen heb, en dat zijn in Engeland woont. En nog een hele hoop andere dingen die ik niet kon verstaan. Helaas heb ik geen tijd en zin meer om nog een uur te wachten en ik besluit mijn weg terug te gaan zoeken naar Göreme.
Mijn laatste dag in Göreme besluit ik een mountainbike te huren om nog wat plaatsen in de omgeving te bezoeken. De MTB die ik bemachtig lijkt op het eerste gezicht in orde maar blijkt dat al snel niet te zijn. Ik ga op zoek naar een tocht in de Red Rose Valley in de buurt, deze vallei blijkt een mountainbikers paradijs te zijn. Fantastische omgeving, met veel zandpadjes en kleine beklimmingen. Mijn tocht brengt me naar Cavusin, waar ik nog meer bijzondere grotwoningen bezoek en een enorme grotkerk. Daarna door naar Zelve voor een enorm grotkloostercomplex verdeeld over drie valleien. Van alle grotten die ik al gezien heb, en dat zijn er ondertussen veel, is dit misschien wel het meest indrukwekkende geheel. Mijn volgende stop zou Urgup moeten zijn, maar dan gooit een lekke band roet in het eten. Een paar behulpzame Turken willen de verhuurmaatschappij nog voor me bellen maar ik heb helaas geen nummer gekregen. Er is ook nog een Turk die wat geld wil verdienen aan mijn ellende en me een huurauto aanbied. Ik besluit de anderhalf uur terug te lopen. Ik ben op dat moment ook al wel grotmoe aan het worden, dus is het tijd om Göreme in te ruilen voor de hoofdstad, Ankara.
Ankara
Ankara is voorlopig mijn laatste stop in Turkije. Dit keer ben ik beter voorbereid en heb ik redelijk vlot een hotel gevonden. In het lelijkste gedeelte van de stad, want daar zitten de goedkope hotels. En prostituees, en dat basseer ik volledig op de kennis van mijn guidebook. Ik ben er alleen maar om een treinkaartje te kopen voor de Trans-Asia Express. Deze treinreis gaat van Istanbul (ik stap op in Ankara) naar Tehran (Iran) en duurt zo'n 70 uur, als alles goed gaat. Wat is er nou leuker dan 3 dagen in een trein doorbrengen.
Het treinkaartje is gelukkig snel bemachtigd. Omdat ik graag met schone kleren in Iran aankom moet ik ook nog op zoek naar een wasservice. En dat is in een stad waar 4,5 miljoen mensen lijken te wonen die geen Engels spreken erg lastig. Gelukkig heb ik mijn phrasebook nog en iemand van het hotel lijkt te weten waar ik naar toe moet. Helaas kom ik uit bij een stomerij en dat lijkt me iets teveel van het goede voor mijn kleren. In een tweede poging krijg een kaartje mee, en dat brengt mij via een aantal tussenpersonen bij een wc-hokje. Naar mijn idee een beetje vreemd om met je waszak bij een wc-hokje aan te komen maar de beheerder van het wc-hokje lijkt te weten wat hij ermee moet doen. Een paar uur later krijg ik zowaar schone en frisruikende kleren mee terug.
Dat betekend dat ik me nog 1 dag in Ankara moet vermaken, en dan Woensdag op de trein richting Iran stap. Hopelijk kom ik later nog terug om ook nog wat van het oosten van Turkije te zien, wat mijn oorspronkelijke plan was. Het westen is een mooi begin van mijn solo reis
geweest, alles is goed geregeld en het is er redelijk makkelijk reizen.
Het alleen reizen was in het begin even wennen maar gaat me goed af, ik verveel me geen moment. Mijn volgende update is hopelijk vanuit Iran. Ik kijk er naar uit, op naar het echte avontuur!