Welkom in Iran!

Salam,

3 weken in Iran:
-----
"Hello!, Hello" "Where are you from?, Holland" "How long are you in Iran? Where have you been? Where are you going?" "What do you think of Iran?, Very beautifull, nice people" "Welcome in Iran!, Thank you!".

Aantal kopjes thee: 354
Aantal handjes geschud: 232
Aantal uren in de bus: 50
Aantal kebabs: 18
Aantal Moskeeen bezichtigd: 28
Aantal keer taxi uit een greppel getilt: 1
Aantal mannen gekust op een totaal niet homofiele manier: 2
Aantal dagen alleen: 0
----

Het zijn tot nu toe bijzondere weken geweest in Iran. Tijd voor een blogupdate dus. Om te beginnen waar ik de vorige keer geeindigt was, de Transasia Express. Nadat de trein eenmaal aangekomen is in Ankara heb ik redelijk vlot mijn zit/slaapkabine gevonden. Ik ben zon beetje helemaal alleen in de coupe dus ik maak me al een beetje zorgen dat het een lange en saaie reis kan gaan worden. Op dat moment wordt ik door een treinmedewerker verplaatst naar een andere kabine. Daar worden wat mensen opnieuw gealloceerd en beland ik in de 'buitenlanders kabine'. Ik heb gezelschap van Frederik (Frankrijk) en Emre (Turkije). De rest van de trein is voornamelijk gevuld met Iraniërs. Het grootste deel van de 1e dag spenderen we met het uitwisselen van reisverhalen en al onze verzamelde levenservaringen onderweg. We kunnen het goed met elkaar vinden. De moeder van Emre heeft hem genoeg eten meegegeven voor de complete trein wat wij met 3en mogen proberen op te eten. Ik kan alvast verklappen dat het niet gelukt is, ondanks dat ik het gevoel heb 3 dagen niet veel anders gedaan te hebben dan gegeten. Gelukkig is de moeder van Emre een prima kok en komen de meest bijzondere Turkse specialiteiten tevoorschijn.
De avond spenderen we in het restaurant, waar de meeste mensen samen komen om te socializen. Tevens de laatste kans op alcohol in de komende maand aangezien dat in Iran op de zwarte lijst staat. Een kans die we ons niet laten ontnemen. De sfeer in het restaurant is prima, met regelmatig geïmproviseerde dans en zang van onze Iraanse treingenoten. De tweede dag lijkt op de eerste. Vroeg in de avond komen we voor op schema aan bij Lake Van, waar we met de veerboot overheen moeten. Gelukkig is het nog licht zodat we kunnen genieten van de uitzichten over het meer en de omliggende (besneeuwde) bergen. Op de boot wordt ons drietal een viertal als Kira (Canada) zich bij ons aansluit. Zij heeft al een tijdje ondervonden dat er als alleenreizende vrouw extra aandacht aan je besteed wordt. Zo komt er een oude vrouw naar haar toe om haar telefoonnummer te vragen, ze weet nog wel een goede man voor haar en is bereid de trouwerij te regelen. Of eindigt een compliment over iemands oorbellen in een spontaan cadeau van diezelfde oorbellen. Om maar niet te spreken over de vele fotosessies. Vermakelijk op zijn minst.
Eenmaal aangekomen in Van is het de bedoeling dat we overstappen op de Iraanse trein. Deze trein is alleen nergens te bekennen en het gerucht gaat dat de trein nog een uur of 3 op zich laat wachten. Van de aardbeving enkele dagen terug krijgen we overigens niets mee, het is zo ie zo donker en we kommen gelukkig niet door de stad zelf heen. Wel regelt nog iemand een collecte voor de slachtoffers van de aardbeving in Van, wat zo'n 800 Lira (€ 325,-) oplevert, chapeau team trans asia express! Om de uurtjes te doden spelen we wat kaartspelletjes, en is er een Iraniër die ons nog de meest suffe Iraanse kaartspelletjes ooit leert. Als de trein eindelijk komt met een uur of 4 vertraging is het al ruim na middernacht voor we vertrekken. Ondanks dat we niets anders willen heeft slapen weinig zin, over een paar uur komen we bij de grens aan. Als we om half 3 de trein uitgegooid worden voor de paspoortcontrole blijkt het te sneeuwen. Weer anderhalf uur verder is iedereen door het Turkse gedeelte van de grenscontrole heen. Het Iraanse gedeelte van de controle gebeurt in de trein en als de zon eenmaal aan het opkomen is kunnen we eindelijk gaan slapen.
De eerste stop in Iran is Tabriz, waar we afscheid nemen van Kira en Emre en een aantal andere Iraniërs die we gesproken hebben in de trein. Samen met Frederik heb ik nog 10 uur te gaan richting Tehran. Door alle vertraging komen me rond 1 uur aan op het treinstation waar gelukkig een Iraanse vrouw ons helpt met het vinden van een Taxi voor de juiste prijs en ons zelfs naar het hotel brengt.

Tehran
De eerste dag in Tehran breng ik door in gezelschap van Frederik om wat praktische zaken te regelen. Zo is het voor ons niet mogelijk om geld te pinnen in Iran dus moeten we alles contant meenemen en omwisselen in wisselkantoren. Iets dat iedere Iraniër weet maar waar niemand misbruik van maakt. Tevens heb ik mijn Lonely Planet achter gelaten in de trein en een zoektocht langs 25+ boekwinkels bezorgd mij een nieuwe.
Het geld in Iran is een verhaal appart. Om het allemaal onduidelijk te maken is 1 euro gelijk aan 18.000 Rial, we zijn dus in een klap multimiljonair. Er zijn er 10 verschillende allemaal even onduidelijke briefjes met de bedragen in Perzisch alfabet aan de ene zijde en en ons alfabet aan de andere zijde. Om het nog lastiger te maken zijn prijzen vaak niet in Rial maar in Toman, 1 Toman is 10 Rial, gegeven en er dient altijd in Rial betaald te worden. En om het echt lastig te maken is dit geen goude regel, Toman wordt vaker gebruikt maar Rial komt ook voor.
De eerste dagen heb ik bij aankopen zomaar wat gegeven en de verkoper laten bepalen welke biljetten de juiste waren. Als ik het na een paar dagen onder de knie heb blijkt Iran wel enorm goedkoop, het geld gaat bijna niet op. Busritten van 8 uur kosten zon 4 euro, uit eten nooit meer dan 5 euro en bij simpele dingen in supermarkten vraag je je meestal af waarom er uberhaupt geld voor gevraagd wordt. Als ergens meer dan een euro entree voor gevraagd wordt heb ik haast het gevoel afgezet te worden.
En dan het verkeer. Ik dacht dat ik al veel chaotische landen heb meegemaakt maar het verkeer in Tehran is van andere orde. Iedere oversteek is een avontuur op zich, alleen dan geen leuk avontuur, waarbij je als voetganger een target lijkt te zijn voor iedere auto en motor. Als allerlaatste optie wordt er eventueel voor je geremd. En als je dan veilig aan de overkant denkt te zijn op het voetpad heb je het mis, dat is waar veel motors hun heil zoeken. Buiten Tehran is het minder erg, maar ik zal nooit een fan worden van de Iraanse rijstijl.
In Tehran wordt ook meteen duidelijk dat er vrij creatief omgegaan wordt met de verplichting om haren en lichaam te bedekken door de vrouwen. Dit geld trouwens ook voor buitenlandse vrouwen. Bij veel vrouwen is de hoofddoek meer een mode item geworden en wordt deze ver naar achteren gedragen waardoor een groot deel van oren en haren zichtbaar is. De meeste vrouwen dragen ook (veel) make-up en sommige hebben hun haren zelfs geblondeerd. Een neuscorrectie is een soort van nationale obsessie, en niet alleen onder de vrouwen. In steden buiten Tehran kan het beeld volledig anders zijn, waar het grootste deel van de vrouwen wel volledig bedekt is en voornamelijk in het zwart gekleed. Burka's heb ik hier overigens nog niet een keer gezien. Het went allemaal erg snel. Voor ons mannen is het allemaal een stuk makkelijker, korte mouwen zijn geen probleem zolang je maar een lange broek draagt.
In de twee dagen dat ik in Tehran ben regent het bijna non stop. Samen met de drukte en het verkeer is het niet mijn favoriete stad. Jezelf verplaatsen is wel makkelijk. Taxis kosten bijna niets en het metro systeem is erg goed en duidelijk. Mits je niet per ongeluk in het vrouwen gedeelte wilt stappen dan, dat levert vreemde blikken op en een snelle vlucht naar het correcte (mannelijke) gedeelte. Hetzelfde gaat voor stadsbussen, mannen voor in de bus, vrouwen achterin. In lange afstands bussen is het alleen toegestaan voor mannen en vrouwen om naast elkaar te zitten als ze een relatie hebben of familie zijn.
Na 3 weken Iran heb ik nog steeds geen idee hoe met vrouwen om te gaan. Niet dat ik dat in Nederland wel had, maar hier is het nog lastiger. Volgens de 'correcte' omgang is het niet de bedoeling ze aan te raken (ook geen hand geven dus), en praten is ook niet altijd en overal toegestaan. De meeste vrouwen lijken er maling aan te hebben, en het lijkt ook geen problemen op te leveren. Er zijn blijkbaar wel politiemensen die ze er op aan kunnen spreken. Zelf heb ik dat nog nooit gezien, maar het zal vast voorkomen.
In Tehran heb ik niet heel veel gezien. De bazaar was indruwekkend, vooral vanwege zijn omvang. 10 km aan winkeltjes kris kras door elkaar. Na een uurtje rondgelopen te hebben koste het me dan ook nog minimaal 20 minuten om de uitgang te vinden. Nog indrukwekkender was het Golesthan Palace. En dan met name het bijzondere interieur. In ieder ander land zou dit een topattractie zijn met bergen aan tourbussen, in Iran lopen er een handjevol mensen rond.
Frederik is na een dag vertrokken maar ik word door het hotel gevraagd een kamer te delen met Nick, een Australiër. Ook met hem kan ik het goed vinden en Nick besluit de volgende dag mee te gaan naar Kashan.

Kashan & Abyaneh
Kashan is een korte busrit (4 uur) vanuit Tehran, waar met name oude traditionele huizen en een badhuis het hoogtepunt zijn. Kashan is rustig en erg relaxed, op de horde kinderen die ons een tijdje achtervolgt na dan. De traditionele huizen zijn fraai, maar vooral de beklimming richting dak van het badhuis is erg leuk.
Op de volgende dag doen we een rit naar Abyaneh, een oud traditioneel bergdropje. Hiervoor hebben we een taxichauffeur nodig die ons zon 3 uur rondrijdt en nog eens 2 uur op ons wacht, kosten: 16 euro. Onderweg komen we langs een zwaarbewaakte en veelbesproken nucleaire faciliteit. Hier foto's maken kan een enkeltje gevangenis betekenen dus dat laten we achterwege. Abyaneh is een fraai plaatsje, waar om een of andere reden niemand te bekennen is. Ook hier zijn weer klim mogelijkheden, vooral een van de hogere bergen blijkt een behoorlijke uitdaging maar de beloning in de vorm van zelfvoldoening en het uitzicht zijn voldoende. Op de terugweg lijkt de taxichauffeur een kortere route te weten die dood blijkt te lopen. Achteruit terug eindigt met 1 wiel in de greppel zonder mogelijkheid om eruit te komen. Nick en ik zien onze geplande busreis naar Esfahan al in gevaar komen. Met gebundelde krachten weten we de taxi er echter uit te tillen, tot blijdschap van onze chauffeur. Als dank krijgen we wat granaatappels, en na een korte cursus hoe deze op te eten heb ik er weer een verslaving bij voor de komende weken. Dit alles weerhoudt de taxichauffeur er niet van om ons nog voor 3 euro proberen op te lichten, wat hem niet lukt. De bus naar Esfahan halen we gelukkig nog.

Esfahan
In Esfahan wil ik een wandelroute door de stad gaan doen, terwijl Nick zijn Visum gaat proberen te verlengen. Voordat ik goed en wel onderweg ben word ik aangesproken door 2 studenten waarna een lang gesprek volgt. Ondertussen is Nick weer terug en sluit zich bij ons aan. Een van de studenten, Hamed, begeleid ons over Imam Square. Het een na grootste plein (na Tianmen Square in Beijing) in de wereld met een aantal bijzondere moskeeën en een paleis. Hamed studeert kunst en architectuur en weet ons van alles over de bezienswaardigheden te vertellen. Tevens betaalt hij al onze entreetickets, en we mogen het niet in ons hoofd halen om zelf te betalen. Na de rondleiding worden we uitgenodigd om een kijkje te nemen op de universiteit van Esfahan. Hamed blijkt een populaire jongen en wij mogen iedereen op de universiteit een handje schudden. Opvallend genoeg spreekt er bijna niemand Engels, maar iedereen doet zijn best. Ondertussen wordt er een barbeque voor ons aangezet en wordt er eten voor ons gemaakt. Na de lunch worden we uitgedaagd tot een aantal potjes tafeltennis. In de sporthal wordt gezaalvoetbald, waar wij ook nog even onze kunsten mogen vertonen. De wedstrijden die gespeeld worden zijn ook erg vermakelijk. Er is fanatisme en techniek volop maar iedereen gaat voor eigen succes waarbij oportunisme een understatement is. Balverlies, en tegengoals al helemaal, leidt tot de nodige scheldcannonades en verwijten onderling. Later worden we weer door de studenten op sleeptouw genomen richting theehuis voor een welverdiende waterpijp. Als wij erover denken om misschien weer eens richting hotel te gaan worden we meegesleept naar het apartement van een van de studenten. Ook hier wordt weer kip gebarbequed voor ons. De rest van de avond spelen we wat PES (voetbalspel voor de niet-kenners) en als het middernacht is willen we terug naar het hotel. Volgens de studenten is het toch echt beter om in hun appartement te slapen. Op de grond slapen met 7 andere studenten in 1 kamer lijkt ons beide echter geen goed plan, maar het kost ons de nodige moeite om het aanbod af te slaan. We spreken opnieuw af voor de volgende dag, en de dag erna worden we ook alvast ingepland.
Omdat er ook nog gestudeerd moet worden hebben Nick en ik 1 dag om alles te zien in Esfahan dat we willen zien. Dit betekent een aantal moskeeën en opvallend genoeg een aantal Armeense kerken. Op het plein worden we benaderd door de toeristenpolitie, of de 'nicer police' zoals hij het zelf noemt, en een paar soldaten. Hij wil de soldaten laten zien hoe om te gaan met toeristen en van ons via een vragenlijst weten of we het naar ons zin hebben en of we suggesties hebben hoe het beter kan. Buiten verbeteringen in de achterlijke rijstijl van de meeste Iraniërs hebben we geen verbeterpunten. Keep up the good work! Als we worden benaderd door een tapijtverkoper weet deze Nick om te praten om even te komen kijken in zijn tapijtwinkel, Nick wil tenslotte toch een tapijt kopen in Iran. Ik mag als toeschouwer mee bij dit spektakel. Het hele selectieproces van het tonen van tientallen tapijten, gepaard met het wegwerken van bijna evenveel kopjes thee is een attractie op zichzelf. Uteindelijk blijft er een tapijt over die gekocht wordt door Nick. 's Avonds worden we door Hamed en een vriend, die ongeveer een uur te laat zijn, meegenomen naar de lokale bowlingbaan waar het ook mogelijk is te XboXen. De volgende dag worden we door Hamed (dit maal anderhalf uur te laat), en een van zijn vrienden die we al eerder gezien hebben, meegenomen naar een berg aan de rand van Esfahan. Hier is tevens een groot park en het is de plaats waar veel Esfahani's hun weekend in alle rust doorbrengen. We hebben vandaag ook gezelschap gekregen van fifi (China) die in hetzelfde hotel als ons verblijft. Samen beklimmen we de berg en relaxen we in het park. In het restaurant waar we eten wordt mij door een mederwerker gevraagd waar ik vandaan kom. Verassend genoeg is het vervolg van het gesprek in bijna vloeiend Nederlands. Van mijn gesprekspartner dan, ik heb even wat moeite om over te schakelen nadat ik alweer een paar weken geen woord Nederlands gesproken heb. De man heeft 10 jaar in Nederland (Groningen) gewoont en blijft regelmatig terugkomen voor een gesprekje in het Nederlands. Na de lunch worden we nog uitgenodigd voor thee. De rest van de dag spenderen we in theehuizen en nog wat andere leuke plaatsen, waarna het tijd is om afscheid te nemen. Op zijn Iraans, met kussen (op de wang!), waar we niet onderuit komen. We beloven contact te houden. Voor ons 3 fantastische dagen waar we de mogelijkheid hebben gekregen het leven in Iran van dichtbij mee te maken en er meer over te weten te komen.

Shiraz
Nick en fifi gaan naar Yazd, ik ga naar Shiraz dus ik ben voor het eerst alleen. Dat is wat ik verwacht had in ieder geval, als ik rondloop door Shiraz kom ik per toeval Frederik tegen. De Fransman die ik ontmoet had in de trans asia express. Hij heeft ondertussen al een Iraanse vriendin gemaakt en met hun spendeer ik de rest van de dag in Shiraz. Het is voor Frederik zijn laatste dag in Iran, erg leuk om hem nog een keer te zien. De meest bijzondere activiteit van de dag is het bezoek aan een enorme moskee, waar 100en mensen aan het bidden zijn. Wij mogen hier naar binnen en vrij rondlopen. Het interieur van de moskee is fenomenaal, volledig bedekt met zilver, glas en spiegeltjes wat het nogal een glitterend geheel maakt. Met zoveel biddende mensen bij elkaar is de sfeer buitengewoon. En dan voel je je daar als toeschouwer niet helemaal op je gemak, maar niemand lijkt zich druk te maken om ons.
Nick en fifi hebben laten weten dat ze zich weer bij mij komen aansluiten de dag erna, dus heb ik die dag een aantal uur om zelf door Shiraz heen te lopen. Ik wil een moskee, paleis, museum en een aantal tombes bezoeken. Alleen over straat lopen in Iran is zo eenvoudig nog niet, je wordt constant begroet, regelmatig is het tijd om een praatje te maken en voor je het weet wordt je weer uitgenodigd voor thee. Het gebeurt ook met enige regelmaat dat ik eten aangeboden krijg, zelfs door taxichauffeurs. Gelukkig kom ik ook nog toe aan de bezienswaardigheden die ik wil zien. Gelukkig biedt ook Esfahan de mogelijkheid om een berg te beklimmen voor uitzicht over de stad.
Als Nick en Fifi aangekomen zijn loop ik met hun nog langs de belangrijkste bezienswaardigheden in Shiraz. Fifi mag als buitenlandse vrouw echter niet in de grootste moskee, buitenlandse mannen mogen dat wel. Het verschil moet er zijn, en dat is er in Iran. Ondertussen krijgen we gezelschap van iemand die zichzelf benoemd tot onze gids. We vertrouwen hem niet helemaal maar hij brengt ons naar een paar mooie plaatsen, verassend genoeg zijn dat Moskeeen, dus we vinden het prima. Als we afscheid nemen komt de aap uit de mouw en wil hij geld zien. Nick stelt voor het af te doen met een lullig bedrag van 30.000 rial, ongeveer 1,50 euro. Waar ik het volledig met Nick eens ben is onze gids dat totaal niet. Hij veranderd van tactiek en besluit boos te worden wat tot een grappige niets inhoudende discussie als gevolg heeft. Dit werkt alleen averechts bij ons en we geven hem een take it or leave it voor de 30.000 rial. Hij besluit het aan te nemen en er boos vandoor te gaan. Niet alle Iraniërs zijn dus even vriendelijk en onzelfzuchtig.
Na twee dagen rondlopen in Shiraz heb ik al behoorlijk veel kaartjes van taxichauffeurs verzameld die ons naar Persepolis willen brengen. En aangezien wij zeer zeker naar Persepolis, best bewaard gebleven oude Perzische stad, willen kiezen we voor de goedkoopste.
De entree is, opvallend genoeg, maar liefst 5000 Rial (nog geen 30 eurocent). Het is mooi en indrukwekkend om er een uur of 2 rond te lopen, maar vergeleken bij andere romeinse steden die ik in Turkije gezien heb staat er niet heel veel meer overeind. Wat er nog wel is over het algemeen in goede conditie. Het is er wel lekker rustig, ik had een behoorlijke drukte verwacht maar ook hier weinig toeristen.
Nadat we Persepolis bezocht hebben gaan we naar Naqsh-e-Rajab, rotsreliëfen die niet al te indrukwekkend zijn maar leuk om gezien te hebben. De volgende stop, Naqsh-e-Rostam is dat zeker wel. Vier enorme tombes in een berg, uit de rotsen gehakt. Inclusief enkele hele bijzondere rotsreliëfen.

Op het moment van schrijven zit ik in een superdeluxe, business class achtige bus van Yazd naar Tehran (9 uur). Ik vroeg me al af waarom de ticketprijs zo exorbitant hoog was (9 euro), maar ik heb dan ook 2 keer zoveel ruimte dan normaal. Ik heb nog een nacht in de woestijn doorgebracht en een paar dagen in Yazd, maar omdat het al een behoorlijk verhaal is geworden en mijn accu niet het eeuwige leven heeft volgen die verhalen bij de volgende update. Helaas verloopt mijn visa over 9 of 10 dagen alweer, dus moet ik mijn weg terug naar Turkije gaan inzetten. Ik zou zo nog een maand in Iran kunnen doorbrengen maar op die manier kom ik nooit in Afrika. Het mag duidelijk zijn dat het tot nu toe een geweldige beleving is.
De planning voor de komende dagen is een bezoek aan een Turkmeens dorpje bij de grens van Turkmenistan om daar een trektocht van 2 dagen te doen en hopelijk ook nog een trektocht door de Alamut Valley. Na alle steden die ik bezocht heb in Iran ben ik toe aan wat natuur en activiteit.

Voor de mensen die me op Facebook volgen, dat is hier geblokkeerd, dus vandaar geen updates op Facebook.

Tot de volgende update!