Hallo Afrika!

Hallo Afrika!

In stijl, per boot vinden we onze weg naar Egypte. Na zo'n 2 uur meren we aan in het nietszeggende plaatsje Nuweiba. Paspoort en bagage eerder afgestaan aan mensen die er officieel genoeg uitzagen. Eenmaal voet op Egyptische bodem verwachten we instructie te krijgen waar we onze bezittingen, graag met visa in het paspoort, terug kunnen krijgen. Deze instructie blijft uit en samen met nog wat buitenlanders staan we er wat verloren bij. Wat rondvragen brengt ons naar een hokje waar we de visa sticker op kunnen halen, onze bagage vinden we ergens anders op een hoop, en met sticker in de hand mogen we ons paspoort ophalen in een ander ongemarkeerd hokje. Als we dan ook nog de uitgang van de haven hebben gevonden, alle controles hebben ondergaan zijn we in Egypte. Waarom ik verwacht had dat er enige vorm van orde zou zijn in Egypte weet ik niet, maar het is in ieder geval een goede introductie voor wat komen gaat.
Nou is Egypte op het eerste oog niet de meest exotische bestemming tijdens mijn reis, en de hoogtepunten zullen bij een ieder bekend zijn van een eigen vakantie of van vakantieverhalen van anderen. En toch heb ik er al een tijd naar uitgekeken, en heb ik me voorgenomen de geheimen te ontdekken waarvan ik weet dat ze te vinden zijn in Egypte.

Een van die geheimen verwacht ik niet te vinden in Dahab, een klein plaatsje aan de Rode Zee dat in ons guidebook beschreven staat als 'backpackers paradijs'. Het Ko Sumai van het Midden-Oosten, met een down-to-earth hippie style atmosphere. Dit alles schept nog steeds geen al te hoge verwachtingen, maar het lijkt een goed alternatief voor de resorts verderop in Sharm el Sheikh. Eenmaal aangekomen word ik overvallen door een acuut gevoel van afschuw. De kust is gevuld met hordes toeristen, vele veel te blije restaurantjes, souvenirshops en hotels. Op straat worden we aangestaart als vieze backpackers. Dat zijn we ook, maar dat hoor je ook te zijn in een backpackersparadijs. Een van onze medereizigers, even geschokt, gebruikt de toepasselijke beschrijving Disneyland voor het geheel. Waar iedere vezel in mij de eerste de beste bus weg uit Disneyland wil nemen gaan we toch op zoek naar een goedkope slaapplaats. Mede omdat Rob er wat minder moeite mee heeft dan ik, hij ziet zichzelf hier zonder problemen een week op het strand liggen. Maar meer omdat we hier willen kijken of we tegen een goede prijs een duikcursus kunnen doen.

Die goedkope slaapplaats vinden we, evenals een betaalbare duikcursus. Voordat we de duikcursus beginnen is er nog tijd om onze pilgrimstocht tot een goed einde te brengen. We schrijven ons in voor een tour naar Mt. Sinai, of Gebel Musa zoals de locals het noemen. De berg waar Mozes de 10 geboden ontving van god. Heilig voor zowel Christenen, Joden als Moslims. De meest veilige plaats in Egypte zou je zeggen. Waar mijn verwachting van de tour niet meer is dan vervoer naar de berg en terug heb ik me redelijk vergist. Ons tourgroepje krijgt een gids toegewezen en, nog net niet hand in hand, mogen we samen de berg oplopen. Iets dat in een goede anderhalf uur makkelijk mogelijk is. Zij het niet dat de conditionele toestand van onze groep erbarmelijk te noemen is. Iedere 5 minuten die we bergop lopen moet worden gecompenseerd met dubbel zoveel rust. Gelukkig is er genoeg te genieten tijdens het wachten, de uitzichten zijn fenomenaal te noemen. Eenmaal boven op de top is het wachten op zonsondergang, we zijn namelijk onderdeel van een zonsondergangstour. En we zijn niet de enige. De berg, waar verder niets te beleven is, is gevuld met andere toeristen op een andere zonsondergangstour. Zonsondergang laat nog een uur of 4 op zich wachten. Met het studieboek van de duikcursus geen probleem om de tijd door te komen. Na een uur of 2 op de berg neemt de temperatuur echter zover af dat de helft van de groep de zin van dit alles niet meer inziet. Als Rob het voortouw neemt de berg vervroegd te verlaten volgt de rest braaf. Dit gaat echter tegen de zin in van onze gids, die ons liever ziet wachten in een bevriend theehuis. Waar de rest zich hiertoe laat verleiden besluiten Rob en ik ons niet langers als kinderen te laten behandelen en vinden we onze weg weer terug naar beneden. Gids boos, wij weer warm. Een wijze les voor mezelf dat ik absoluut niet in een toergroep thuishoor. De extreme onafhankelijkheid die ik heb opgebouwd de afgelopen maanden staat dit niet toe.

Samen met een Belgisch stel beginnen Rob en ik met goede moed aan onze PADI Open Water Course. Deel 1 van het veel te dikke studieboek doorgenomen, de DVD bekeken, denken we er klaar voor te zijn. Die 30% landmassa is leuk om overheen te dwalen, maar waarom niet voor de volle 100% gaan. Het is een intensieve dag, voornamelijk de hele uitrusting is wennen, maar ik heb weinig moeite met de meeste oefeningen. Rob en de Belgische hebben wat meer moeite met het ademen onder water en het masker. Omdat het 31 December is nemen we 1 Januari vrij zodat iedereen wat kan oefenen met snorkelen of het studieboek doornemen. Oudjaarsavond 'vieren' we met een aantal stonede Egyptenaren en een verdwaalde werkloze Britse duikinstructuur. Omdat doorzettingsvermogen niet een van Rob zijn voornemens is voor 2012 besluit hij te stoppen met de cursus, en een paar dagen te relaxen op het strand. Voor mij en mijn 2 Belgische vrienden volgen 2 intensieve maar geweldige dagen in de Rode Zee. Alle trucjes die we leren hebben voornamelijk met veiligheid en het leren controlen van je gewichtsloosheid (buoyancy) in het water. Vooral dat laatste is erg fascinerend, en zoals gewoonlijk baart oefening kunst. Het hoogtepunt vormt zich in 2 diepwaterduiken naar bijzonder mooie onderwaterriffen, waarvan we bij de langste 45 minuten onder water zijn naar een diepte van 18 meter. Het enige echte dieptepunt is echter het moment dat we weer naar boven moeten. De verkenningstocht van de kleurrijke onderwaterwereld is bijzonder, een nieuw hoogtepunt in mijn reis. Na een belachelijk eenvoudig examen (49 uit 50) ben ik trots bezitter van een PADI Open Water duikcertificaat. De oceaan heeft er een nieuwe bezoeker bij en is voorlopig nog niet van me af, het gaat zeker een vervolg krijgen ergens anders in Afrika.

De relaxte atmosfeer van het zielloze Dahab, waar ik na een week een minder grote hekel aan heb dan gedacht, laten we achter voor Cairo. Eenmaal onder het Suez Kanaal door betekent dit dat we echt in Afrika zijn. En toeval af niet, laat dit precies het moment zijn dat de noten van het 'Africa' van Toto mij via de oordoppen van mijn iPod bereiken (voor liefhebbers van statistiek: kans 1 op 1888). Na 4 maanden en vele uren in de auto, in bussen, op boten, te voet, op de fiets, en slechts 30 minuten in een vliegtuig ben ik dan eindelijk in Afrika. Maar nog niet weg uit het Midden-Oosten. Het geeft een gevoel van voldoening.

Cairo, of Um ad-Dunya, of Moeder van de Wereld. Een klein beetje angst is er om naar Cairo te gaan. Niet eens vanwege het aanhoudende geweld op het Tahrir plein enkele weken terug, of vanwege de revolutie in Egypte. Maar de wetenschap dat ik er waarschijnlijk veel tijd door zal brengen, en ik een resolute hekel heb aan de drukte, hectiek, vervuiling en chaos in iedere hoofdstad waar ik tot nu toe geweest ben. Alles wat ik van Cairo gelezen heb voldoet precies aan dit beeld. In het guidebook staat, als je van Cairo houdt, dan houdt Cairo ook van jou. Vooruit dan, ik zal het een kans geven. Waar ze er met Dahab compleet naast zaten, zit er in deze stelling niets dan waarheid. Zeker, Cairo is druk, vies, hektisch en chaotisch tegelijkertijd. En toch is Cairo anders, en de meest interessante stad waar ik ooit geweest ben.
Voornamelijk vanwege bureaucratische rompslomp, en vanwege de centrale ligging naar andere plaatsen spendeer ik 3 a 4 weken in Cairo. Met verschillend gezelschap en in verschillende delen van de stad. Wat me in Cairo dan zo aansprak? Geen idee. Waarschijnlijk de diversiteit van de stad, de enorme hoeveelheid aan historie, het fascinerende straatbeeld, de mentaliteit van de mensen, het feit dat er iedere dag weer iets nieuws te beleven is.
Met bijna religieuze towijding liep ik mijn avond wandeltochten langs de Nijl om tot rust te komen, of doe ik een bezoek aan Azhar Park dat altijd gevuld is met lachende mensen en geweldige uitzichten over Cairo. Een tentje om een fruitsap te halen, een goede shoarma of falafel is nooit op meer dan enkele minuten loopafstand. Als ik op zoek ben naar een intensere beleving is een bezoekje aan 'Islamic Cairo' op zijn plaats. Het historische hart van de stad, met een wat misplaatste bijnaam omdat het niet meer of minder religious is dan andere delen van de stad. Veruit het meest vieze, drukke, stoffige en hectische deel van de stad. Maar tegelijkertijd ook het meest vriendelijke, kleurrijke en fascinerendste gedeelte.
Waar ik me voorbereid had om veel lastig gevallen te worden door mensen die op een of andere manier geld aan me willen verdienen viel dat ook alles mee. Natuurlijk, ze zijn er, maar zijn ook zo makkelijk te herkennen en af te schudden. En na een aantal weken in de stad ken je zon beetje iedere persoon, en weet je precies waar ze te vinden zijn. De ene met een beter geheugen dan de ander, of een beter doorzettingsvermogen. Maar als ik na meer dan 5 pogingen nog steeds niet herkend wordt ben ik niet te beroerd ze hier op te wijzen.

Dan is er uiteraard nog het wereldberoemde Egyptische Museum, waar een dag niet genoeg is om alles te zien. Voor de handliggende hoogtepunten zijn de kamer met de schatten van Tutankhamon, en de ietwat creepy tentoonstelling van de duizenden jaren oude mummies. Een ander hoogtepunt is het 2e wereldwonder dat Rob en ik tijdens onze gamenlijke reis bezoeken, de piramides van Giza. Geweldig om er een dag door de woestijn heen te sjokken, letterlijk op steenworp afstand van de rand van Cairo. Dit alles hebben we nagenoeg toeristenloos kunnen zien. Vanwege de negatieve publiciteit die Egypte op het moment krijgt zijn ze er bijna niet. Een ramp voor de Egyptenaren, maar mooi voor ons. En dan het gevreesde Tahrir Plein, waar we uiteraard een kijkje moeten gaan nemen. En waar we ons afvragen waar de ophef vandaan kwam. Enkele barricades, en een handvol tenten en demonstranten zijn er dagelijks wel te vinden. Maar over het algemeen erg rustig, en in gebruik door verkeer. Als er iets te gebeuren staat, is iedereen ruim van te voren op de hoogte. Zoals met de 25 Januari viering, een jaar na de revolutie, waar ik een bezoekje aan mocht maken. Met feestelijke vlaggetjes op mijn gezicht geverfd, een fijne sfeer en vriendelijke mensen was ik dan toch even deel van de revolutie.

Een van mijn meest interessante bezoeken buiten Cairo is aan Rosetta, een klein plaatsje in de buurt van Alexandria. Het doel van dit bezoek is het zien van het 'Einde van de Nijl', de plaats waar de Nijl uitmond in de Mediteraanse Zee. Een plaats waar nagenoeg geen enkele toerist komt, maar dit leek me toepasselijk aangezien ik tijdens deze reis van plan ben de Nijl te volgen door Sudan tot zijn oorsprong in zowel Oeganda als Ethiopië. Het kost dan ook wat moeite om de taxichauffeur uit te leggen waar hij heen moet, maar zoals als altijd komen we waar we willen komen. Rosetta zelf blijkt een uiterst eenvoudig maar charmant dorpje te zijn waar we (nu in gezelschap van een Engelsman) per toeval op de vismarkt uitkomen. Met de meest vriendelijke mensen die ik in Egypte ben tegengekomen. Door de modder heen ploeterend moeten we zo'n beetje iedere verkoper op de foto zetten. De vissen worden ondertussen de hele dag levend, en vers, gehouden door ze te besprenkelen met water.

Voordat ik Egypte ga verlaten doe ik nog een bezoek aan de Zwarte en Witte Woestijn, inclusief overnachting, dichtbij het woestijndorpje Bahariya. Helaas is de enige manier om dit betaalbaar te kunnen doen via een tour. De tour zelf is niet best geregeld, en ik zal jullie ditmaal mijn frustraties besparen, maar het een fantastische trip. Ik heb een bijzonder gezelschap om me heen. Een wat oudere Chinees die weinig Engels spreekt, een oudere vrouw uit Honduras die in Amerika woont en een groepje van 5 Amerikanen. De 5 Amerikanen zijn zoals je ze verwacht, met opvallend weinig kennis van de wereld en niet het vermogen om Nederland aan te wijzen op een wereldkaart. Ondanks dat vermaak ik me prima met ze. De nacht is behoorlijk koud en veel slapen is niet echt mogelijk. Maar met een muziekje en zicht op de meest indrukwekkende sterrenhemel die ik ooit heb gezien geen probleem om de nacht door te komen. De Witte Woestijn verdient zijn bijnaam aan de ontelbare witte kalkformaties die er te vinden zijn. Hierdoor lijkt er op veel plaatsen een laag sneeuw op het zand te liggen. Als we sochtends wat tijd krijgen om foto's te maken hoor ik op een bepaald moment dat we weer vertrekken en zoek ik mijn weg terug naar onze kampeerplaats. Ik zie dat wat groepsleden verderop opgepikt worden, en als ik eenmaal bij vertrekplaats terug ben is iedereen verdwenen. Daar sta je dan, midden in de woestijn, in je uppie. Geen water, geen telefoon, en met alleen een nutteloze camera op zak ben ik mijn overlevingsstrategieën al aan het doornemen. Na een kwartiertje komt de gids me toch ophalen. Ik hoor later van een van de Amerikanen dat ze al op de volgende bestemming waren, en hij mijn afwezigheid opmerkte. Mijn gidsen hadden het nog niet door. Dat geeft toch een fijn vertrouwd gevoel. De verplichte fooi waar later om gevraagd werd heb ik dan ook principieel geweigerd, waar ik weer vrienden mee gemaakt heb.

Mijn reis door Egypte sluit ik af in Aswan. Van hier ga ik door met de boot naar Sudan. Sudan en Egypte delen een enorme landsgrens, met een prima geasfalteerde weg. Een zinvolle vraag zou hier kunnen zijn waarom dan de enige manier om in Sudan te komen is via een boot die maar eens per week vaart en er minimaal 24 uur over doet om aan te komen. Een antwoord heb ik niet. De bootreis is behoorlijk berucht onder reizigers. Chaotisch, lang, oncomfortabel en onvoorspelbaar. Iets om naar uit te kijken dus.
Aswan zelf is een aangename stad, met een nog aangenamer eiland in de Nijl en met bewonders die zich Nubiërs noemen. De Nubiërs hebben hun eigen taal, eigen gewoonten en duidelijk een ander voorkomen. Het Nubische volk is verdeeld over Egypte en Sudan, dus ik ben benieuwd naar de overeenkomsten en verschillen.
Het afslaan van de vele aanbiedingen voor felucca ritjes over de Nijl is niets meer dan een klein ongemak in een verder rustgevende setting.

Met het afsluiten van mijn reis door Egypte sluit ik ook mijn reis door het Midden-Oosten af. De geheimen waar ik naar op zoek was in Egypte heb ik alleen in Cairo gevonden, de rest staat nog open voor een andere keer.
Ik ben enorm enthousiast over het vervolg in Afrika, iets waar ik van het begin af aan naar uitgekeken heb. Het zal vanaf nu anders worden. Een nieuw hoofdstuk in mijn reis. Een hoofdstuk waarvan ik nog niet weet hoe het me zal bevallen. Een hoofdstuk waarin ik iets beter op mijn tellen zal moeten passen. Het comfort dat ik gewend ben zal verdwijnen, het zal een stuk lastiger worden om rond te reizen.
Uitkijkend naar het avontuur ben ik tegelijkertijd teleurgesteld het Midden-Oosten te verlaten. Helaas heb ik niet alle landen gezien die ik wilde zien. Ik zal de fantastische mensen missen. De vele uitnodigingen voor thee. Het geweldige eten. De ontelbare mooie ervaringen die ik opgedaan heb zijn onvergetelijk. Het Midden-Oosten heeft me geïnspireerd en een plekje in mijn hart veroverd. Er bestaat voor mij geen twijfel dat ik nog een keer terugkom. Inshallah!

Groeten,
Peter